Τα βήματα στους δρόμους της πόλης
Κάνουμε κάθε μέρα την ίδια διαδρομή
ψάχνοντας μέσα μας μια τόση δα αφορμή
να αλλάξουμε δρόμους, συνήθειες, τις ίδιες κινήσεις.
Περπατάμε χαμένοι σε υποχρεώσεις, όνειρα και αναμνήσεις.
Οι δρόμοι της πόλης γεμίζουν χνάρια, χνώτα και ομιλίες
σιωπές μοιράζονται τον χρόνο με ανούσιες φλυαρίες.
Δε μιλάει κανείς για το αν θέλει αλήθεια να το ζει όλο αυτό,
μάθαμε με τον καιρό, να μακιγιάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού κουρασμένοι στ’ αλήθεια
ψάχνοντας ψήγματα ανθρωπιάς ανάμεσα σε μαύρα παραμύθια.
Η πόλη ησυχάζει, οι δρόμοι αδειάζουν, ευλογημένη σιγή επικρατεί.
Ξωτικά με τρύπιες φλέβες και διάφανες πεταλούδες αποτελούν της νύχτας τη φυλή.
Στους άδειους δρόμους, τα χνάρια, τα χνώτα και οι ομιλίες σβήνουν
και σε παιδικές φωνές από το παρελθόν, τη θέση δίνουν.
Ευθύς στήνονται παιχνίδια, παρέες και η άδεια πόλη γίνεται γειτονιά
στην οποία όλα τα παιδικά όνειρα μπορούν να γίνουν εφικτά.
Το σκοτάδι πήρε πια να ξεθωριάζει για τα καλά
σε μερικές στιγμές η νέα μέρα σε αυτοκίνητα και τρένα ξεκινά.
Βαριά βήματα, βαριές σκέψεις και ψυχές τρομάζουν τα παιδιά
θα περιμένουν να φύγουμε και ελεύθερα να ξετρυπώσουν από τη γωνιά.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος