Τέχνη, Θέατρο, Λογοτεχνία και ένα επίμονο γιατί
Δεν είναι λίγες οι φορές που λέω στον κόσμο πως παράλληλα με την ιατρική θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική, το θέατρο και τη λογοτεχνία, τέχνες που θα φέρουν αγαλλίαση στην ψυχή μου και θα με καθοδηγήσουν σωστά στην εσωτερική ενδοσκόπηση και αυτοπραγμάτωση. Εκείνοι πιστεύοντας ακράδαντα ότι μέσα στην αισιοδοξία της νιότης με καταπίνει η φιλοδοξία και η δίψα για φήμη, ρωτούν επίμονα ένα εξαντλημένο γιατί. Άνοιξα έτσι λοιπόν και εγώ τα φτερά της ψυχής μου μία νύχτα που γύρευε σκέψη και περισυλλογή για να περιηγηθώ στα βάθη της καρδιάς μου και να δώσω επιτέλους μια απάντηση σε αυτό το πολυπόθητο γιατί που όλοι αδημονούν να ακούσουν. Μέσα στις ανάκατες σκέψεις μου κατέληξα σε δύο απαντήσεις τις οποίες πλέον με περίσσεια υπερηφάνεια και τόλμη δίνω.
Ίσως κύριε άπιστε δικαστά, νιώθω αυτή τη βαθιά ανάγκη για ενασχόληση με την τέχνη γιατί με απογοήτευση συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος βαδίζει με αργά και σταθερά βήματα προς μία σύγχρονη μορφή σκοταδισμού, αντί να προοδεύει μέρα με τη μέρα. Χάθηκαν οι αξίες, χάθηκαν τα ιδανικά, θεωρείται πλέον «μαγκιά» η αλητεία. Σπαρακτικό το γιατί που κυκλοφορεί στους διαδρόμους του μυαλού μου. Χτυπάει πόρτες βαριές μα απάντηση δεν παίρνει. Πώς συγχέουμε έτσι εύκολα τις έννοιες και καταλήγουμε σε βιαστικά συμπεράσματα… Βιαστική όμως έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Πριν γνωρίσουμε τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου τον έχουμε ήδη κρίνει βιαστικά από το χρώμα του, τα ρούχα του, την εξωτερική του εμφάνιση και τα διάφορα αξεσουάρ του. Βιαστικά… Βιαστικά περνάει έτσι και ο χρόνος και οι ζωές μας τρέχουν στην ανηφόρα που μόνοι μας χτίσαμε με την πάροδο του χρόνου, έτσι βιαστικά. Βλέπω τα νεαρά παιδιά, παιδιά της ηλικίας μου ή ακόμα και μικρότερα να εθίζονται σε τραγούδια που μιλούν για ναρκωτικά, βία, όπλα, συμμορίες και εύκολα χρήματα. Έχει χαθεί το πάθος για τη ζωή, το πάθος για την τίμια δουλειά που σταδιακά εξασφαλίζει στον άνθρωπο όσα χρειάζεται χωρίς να τον μετατρέπει σε άπληστο θηρίο, αλλά μαθαίνοντας του με έναν γλυκό τρόπο να είναι ολιγαρκής και ευγνώμων για όσα έχει αποκτήσει.
Βλέπω τραγούδια που μιλούν για εικόνες και βαθιά συναισθήματα να επισκιάζονται από τραγούδια με τόσο ευτελείς στίχους που δεν αξίζουν ούτε ένα δάκρυ στο άκουσμά τους. Για αυτό λοιπόν κόσμε λαχταρώ να ασχοληθώ με την τέχνη. Γιατί έχω μια κρυφή ελπίδα ότι μπορεί μέσα από αυτά που θα αναπαράξω να δείξω σε ανθρώπους μπερδεμένους που παραπαίουν ψυχικά, το δρόμο προς την εσωτερική γαλήνη, πολεμώντας τον επερχόμενο «μεσσαίωνα», ενώ παράλληλα θα αναζητώ νυχθημερόν τη δική μου αλήθεια. Αυτό είναι το πρώτο μου κίνητρο.
Το δεύτερο κίνητρο που με ωθεί στο να ακολουθήσω την ψυχή μου κύριε δικαστά είναι ότι ακόμα και εγώ η ίδια που με τόση ευκολία κρίνω και μιλάω για σκοταδισμό – μα τι ειρωνεία – παλεύω μέσα σε μία εποχή κρίσης αξιών να ισορροπήσω και να ζήσω την πραγματικότητα της ζωής με κάθε ανατριχιαστική και τρομακτική λεπτομέρεια. Δε θέλω να ζήσω, δεν αποζητώ μια ωραιοποιημένη εκδοχή της που προσφέρουν σε πολλούς οι τεχνητοί παράδεισοι. Σαν μαριονέτα της οποίας τα σκοινιά διαχειρίζεται ένας δεξιοτέχνης που λέγεται Τέχνη, έτσι ζω, αναπνέω και λύνομαι στην αγκαλιά του με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια. Φοβάμαι λοιπόν πως χάνοντας αυτόν τον δεξιοτέχνη, θα χαθώ και εγώ μέσα στο χείμαρρο της ζωής που παρασύρει και καταλύει κάθε δείγμα εναπομένουσας αξίας και ηθικής και εξαρτημένη από ψεύτικους διαδικτυακούς φίλους θα νιώθω τον πόνο όταν δεν παίρνω τη σωστή δόση των followers. Πάντα σκεπτική η σκιά μου, ακολουθώντας με φόβο κάθε απόφαση που παίρνω, τρέμει μήπως κάνω κάποια απότομη κίνηση και κοπεί το νήμα της που συνδέει τον δεξιοτέχνη με τη μαριονέτα και ζήσω και εγώ τον στίχο του Μιχάλη Γκανά: «Μια φυγή στον ύπνο όταν κανείς ψευτοζεί»
Έλενα Μυστακίδη
