Περπατάς στις ερημιές του κόσμου
γυμνός από υπάρχοντα, πλούσιος σε θύμησες.
Έχεις πιθυμήσει αλήθεια φωνή ανθρώπου
να ακούσεις, μυρωδιές ζωής ξεχασμένες από καιρό.
Να! Τελικά δε χαθήκαν όλα. Η Αγορά είναι μπροστά.
Γεύσεις, αρώματα, φωνές έχουν κατακλύσει το γύρω σου.
Όμως, δες περίεργη που είναι η ζωή.
Νιώθεις πιο έρημος.
Στην ερημιά να ζητάς τον άνθρωπο
και ανάμεσα στους ανθρώπους
να λαχταράς την ερημιά.
Σωτηρία δεν υπάρχει καμιά.
Βαρύς φορτώνεις το δισάκι στον ώμο.
Είναι η ώρα να φύγεις, το ξέρεις.
Σε ένα σοκάκι ακούς παιδικές φωνές.
Χαμόγελο φευγαλέο εμφανίζεται.
Δε χαθήκαν όλα σκέφτεσαι, καθώς οι πύλες
του Κάστρου κλείνουν πίσω σου και μπροστά σου
σε αγκαλιάζει με θέρμη
η ποθητή και συνάμα μισητή ερημιά σου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
