Αχ βρε κόσμε, ως πότε θα μας πληγώνεις;
Α ρε κόσμε, ώρες ώρες θέλω να σε πιάσω από το λαιμό και να σε στραγγαλίσω. Να σου χρεώσω όλες τις αδικίες του κόσμου. Ώρες ώρες σε σιχαίνομαι ρε κόσμε, για την εικόνα σου. Αηδιάζουν αυτό που βλέπουν τα μάτια μου.
Ψέμα και περίσσεια υποκρισία πλανάται από πάνω μας. Λες και είμαστε υποχρεωμένοι να ξεχρεώσουμε ακάλυπτες επιταγές σου. Και θέλω να σου κάνω ερωτήσεις αδιάκριτες για αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
Αχ βρε κόσμε, εσύ από τη μια καταστρέφεις και από την άλλη εξυψώνεις. Βλέπω ανθρώπους διαμάντια να υποφέρουν και να δοκιμάζονται, λες θέλεις να τους υποβάλεις σε σκληρές δοκιμασίες για να δεις την ανθεκτικότητα τους στην καλοσύνη και την ανοχή. Και από την αντίπερα όχθη, βλέπω ανθρώπους με αντικειμενικά άσχημες ψυχές να τα βρίσκουν όλα εύκολα και απλά. Χωρίς να κοπιάζουν. Και ειρωνεύονται και κοροϊδεύουν όλους όσους παλεύουν, γιατί στη ζωή τους δεν συνάντησαν πόνο και δυσκολίες.
Αχ βρε κόσμε, διακρίνεσαι για τη μυστικοπάθεια και το μυστήριο στον τρόπο που κινείς να νήματα των ανθρώπων. Μοιάζουμε πολλές στιγμές σαν μαριονέτες που μας κινείς τα σχοινιά όπου θέλεις και όπως θέλεις.
Οι δυνάμεις σου είναι αόρατες και απρόβλεπτες. Δεν οπισθοχωρείς ποτέ και κάθε μέρα όλο και κάποιον ρίχνεις σε μια καινούργια μάχη.
Αχ βρε κόσμε, πόσο πολεμοχαρής είσαι. Έχεις γρήγορη και ακαριαία δύναμη και υποτάσσεις όποιον θέλεις τη στιγμή που εσύ αποφασίζεις. Και καθημερινά στέλνεις και έναν καινούργιο άνθρωπο να πέσει σε μια καινούργια μάχη. Δε σβήνεις την αμφιβολία ποτέ από τις ψυχές μας, αντίθετα, έχεις μια δαιμονισμένη τέχνη να την γιγαντώνεις μέσα μας. Νιώθουμε την ανάσα μας πιο βαριά και μας κυριεύουν συναισθήματα θλίψης και αγωνίας ταυτόχρονα. Μας κάνεις να νιώθουμε κίνδυνο και αυτό αυτόματα μας καθιστά δύσπιστους και μερικές φορές νιώθουμε αδύναμοι.
Αχ βρε κόσμε, δε διορθώνεσαι με τίποτα, βλέπουμε τον ουρανό και νιώθουμε σκοτάδι μέσα μας αντί να κυριαρχεί το φως. Τι μαυρίλα σε σκεπάζει; Πόσα καλοκαίρια μετατράπηκαν σε εσωτερικούς χειμώνες; Πόσοι άνθρωποι μούσκεψαν τα πρόσωπά τους με δάκρυα και κρύφτηκαν σe σκοτεινά δωμάτια για να σε αποφύγουν και να μην σε αντικρίζουν. Έχασες την οργάνωσή σου. Έγινες σκληρός και ακατανόητος. Και αντί να κινείς τα νήματα για να γίνουμε καλύτεροι και πιο ανθρώπινοι, επικρατούν νόμοι της ζούγκλας και της ανθρωποφαγίας. Γιατί είναι χαρακτηριστικό τούτου του κόσμου αντί να οδεύει προς το φως, να μας οδηγεί στην απόγνωση και στα βαθιά σκοτάδια.
Αχ βρε κόσμε, πότε θα αλλάξεις και θα φιλοξενήσεις όλους εμάς που εθελοτυφλούμε στις πράξεις σου αλλά ονειρευόμαστε ρομαντικές επαναστάσεις;
Αχ βρε κόσμε, ως πότε θα μας πληγώνεις…
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
