Να ‘σαι βροχή θέλω.
Να βρεις ρωγμές και να περάσεις
κι ως το μεδούλι του κορμιού,
ως της ψυχής τα έγκατα,
στους λαβυρίνθους του μυαλού,
κατάκοπος
μα νικητής να φτάσεις.
Αγέρα δε σε λαχταρώ.
Πολλή βοή και λίγο χάδι
ειν’ οι αγέρηδες
κι ύστερα φεύγουν μακριά.
Κι αν να ριγείς σε κάνουνε,
τίποτα δε σου αφήνουνε.
Σαν αστραπή μες στο σκοτάδι,
σαν μάταιο πυροτέχνημα,
μένεις ν’ αναρωτιέσαι τελικά:
“Αλήθεια το ‘δα
ή μήπως του μυαλού μου ήταν μια αποκοτιά;”
Να’ σαι αστέρι θέλω.
Ήλιος να στέκεις βασιλιάς,
μέρα ή νύχτα κι αν περνά
να ξέρω πως υπάρχεις.
Δικό σου φως να σπαταλάς
μα πάντοτε τη φλόγα σου
άσβεστη να την έχεις.
Πλανήτη δε σε λαχταρώ.
Μήτε και δορυφόρο.
Σαν το ληστή,
μες στα σκοτάδια μοναχά
τη μάσκα σου να βγάζεις
και με το φως των αστεριών το δανεικό,
λάμψη να υποκρίνεσαι
φιγούρες για να κάνεις.
Να έρθεις σαν εξαίρεση
και όλους τους κανόνες να ντροπιάσεις!
Σφαίρα να έρθεις φονική,
να σφηνωθείς μες στην ψυχή,
κι ό,τι ο χρόνος πάγωσε
μεμιάς να το εσπάσεις!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
