Ανατολή ή ηλιοβασίλεμα;
Έχω φτάσει μέχρι τη Σαντορίνη, να δω το ηλιοβασίλεμα. Έχω σκαρφαλώσει και εγώ σε τοίχο, μιας και γινόταν συνωστισμός και δεν είχα ορατότητα. Ωραία μέχρι εκεί. Είδα τον ήλιο να χάνεται με το πορτοκαλί του χρώμα. Υπέροχο, δε λέω. Και μετά σβήνει, και ένα κλείσιμο σου σφίγγει την καρδούλα, μιας και δεν έχεις να περιμένεις κάτι άλλο. Άντε, το πολύ – πολύ πηγαίνεις να πιεις ένα ποτήρι κρασί, να απολαύσεις τα άστρα. Ρομαντικό και αυτό, δεν αμφιβάλω. Αλλά από την ανατολή του ηλίου, δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο. Και αν βρεθείς στην παραλία νωρίς το πρωί, θα σε ανταμείψει με άφθονα συναισθήματα για όλη την υπόλοιπη μέρα σου. Αυτό το ερωτικό κόκκινο χρώμα, που φωτίζει τα πάντα γύρω, είναι ικανό να σου απλώσει στην ψυχούλα σου μόνο δέος. Να ξεχάσεις όλες σου τις έγνοιες.
Και όταν αρχίζει ο ήλιος να ανηφορίζει προς τα πάνω, ξέρεις πως έχεις μπροστά σου μια ολόκληρη ημέρα να χορτάσεις. Να τη γεμίσεις με ό,τι εσύ αγαπάς. Ήδη ξεκινάς με την πιο όμορφη εμπειρία. Είδες πως δημιουργείται ένα ακόμη πρωινό. Το δικό σου πρωινό. Νιώθεις ευλογημένος που έγινες μέρος του. Και να δεις, πως όλες τις υπόλοιπες ώρες σου, θα τις περάσεις με θετική ενέργεια.
Γιατί ο ήλιος είναι χαρά, σε όποια εκδοχή του και να τον θέλεις. Απλά εγώ προτιμώ την ανατολή του. Τη λατρεύω!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
