Το παρόν χτίζει το μέλλον
Σε τι περίεργο κόσμο ζούμε. Ούτε και ξέρουμε πως είναι η εσωτερική του δομή. Ακόμα ψάχνουμε απαντήσεις σε πολλά. Κάπου, κάπως χαθήκαμε και το χάσαμε. Αναρωτιέμαι πώς ζούμε μέσα σε τέτοιες συνθήκες.
Κοίτα πόσα ερωτήματα προκύπτουν και πόσο επιπόλαια σπαταλάμε το χρόνο μας, χάνοντας την ουσία της ζωής και των στιγμών μας. Μερικοί πιστεύουν ότι ο χρόνος τους είναι ατελείωτος και αυτό κάποια στιγμή θα αποβεί μοιραίο. Όταν θα αντιληφθούν ότι τους έμειναν μερικές στιγμές, πριν περάσει η ψυχή τους στην αιωνιότητα.
Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ένας μικρός κόκκος στη μεγάλη έρημο του χρόνου. Οι άνθρωποι από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν την αδυναμία να παρασύρονται από τα εφήμερα και τα ανούσια. Και όλο ζούσαν στην αναβολή του αύριο και την υπεροψία του σήμερα.
Το πέρασμά μας το μπερδέψαμε, έχοντας την αυταπάτη ότι θα ζούμε αιώνια ενώ παραλείπουμε την ουσία την ύπαρξής μας. Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μια μικρή στιγμή μέσα στο χρόνο. Ανυπάκουοι στο σήμερα που δε φροντίσαμε ποτέ και το παραδώσαμε στην τύχη του. Προτιμήσαμε να περιμένουμε να ξημερώσει αυτό το πολυπόθητο αύριο και να μας γεμίσει εφήμερη χαρά.
Τη στιγμή που μας δόθηκε με την όποια χαρά της. δεν την κυνηγήσαμε να τη ζήσουμε ως το τέλος της, και προσπαθήσαμε να τη μετατρέψουμε σε αιωνιότητα, που ποτέ δεν θα γίνει αυτό. Κόψαμε γέφυρες επικοινωνίας με το σήμερα και προσπαθήσαμε να γεφυρώσουμε το χάσμα του αύριο. Λησμονήσαμε ότι η ζωή μας είναι μια διαρκής έκπληξη, που ουδείς γνωρίζει αύριο τι θα συμβεί, αν θα ζούμε, αν θα υπάρχουμε.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε το σήμερα, το αύριο είναι μεταχρονολογημένο, δε γνωρίζουμε αν ποτέ θα το φτάσουμε. Και μέσα σε όλα μάθαμε στην αναμονή, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι σκοτώνουμε τις στιγμές που μας υπολείπονται σε αυτόν τον κόσμο. Και αυτή η αναμονή για το αύριο μας μετέτρεψε σε εγωιστές και αλαζόνες.
Και οι ημέρες μας, μας εκδικούνται κάθε στιγμή που την αφήνουμε να περνάει έτσι και δεν την απολαμβάνουμε. Οι νύχτες μας μεγαλώνουν και μακραίνουν, μετατρέπονται σε ατελείωτα αδιέξοδα. Είμαστε χωρίς παρόν και αναζητούμε το μέλλον. Πόσο οξύμωρο σχήμα αυτό.
Ο χρόνος μας γερνάει και εμείς χάνουμε τις στιγμές μας περιμένοντας. Και μας καταβάλλει η απαισιοδοξία της προσμονής. Ζούμε περιμένοντας. Σταματήστε τις αναβολές από σήμερα κιόλας. Διεκδικήστε σθεναρά το παρόν σας και μην καταδικάζετε σε αργό θάνατο τις στιγμές που σας υπολείπονται σε αυτήν τη ζωή.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
