Κάθε γειτονιά έχει και από μία περίεργη γειτόνισσα, που γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι ώρα φεύγεις, τι ώρα γυρίζεις, ποιος μπαινοβγαίνει στο σπίτι σου και πότε πηγαίνεις στη λαϊκή. Εκεί πίσω από την κουρτίνα της, παραφυλάει μην της ξεφύγει τίποτα. Τρέφεται από αυτό. Ζει για να ταΐζει την περιέργειά της. Χάνει τον ύπνο της όταν κάτι της διαφεύγει. Αν τύχει και πέσεις επάνω της την ώρα που βγαίνεις από την πόρτα σου, φρόντισε να έχεις τις απαντήσεις έτοιμες! Δε θα καταλάβεις πότε θα ξεκινήσει τις αδιάκριτες ερωτήσεις.
Ή γλώσσα της καλό λόγο δεν έχει να πει. Άσε που δουλεύει ασταμάτητα σαν τις ροδέλες στα εργοστάσια. Λέει – λέει και παύση δεν κάνει. Φαντάσου την, όταν σε βλέπει να βγαίνεις από κάποιο άγνωστο αμάξι! Είναι ικανή να βγάλει το μισό της σώμα έξω από τα κάγκελα, εάν δεν έχει καλή ορατότητα και πάντα τη γλιτώνει! Δε σωριάζεται κάτω. Καλά, εννοείται πως την επόμενη ημέρα γνωρίζουν τα μισά σπίτια πως ένα κόκκινο αμάξι σε κατέβασε στην πόρτα σου στις 02:47 τα ξημερώματα. Και αν κάνεις δε το λάθος και κατέβεις στη γωνία, εκεί παίρνουν φωτιά τα τηλέφωνα.
Το καλό είναι πως είναι ικανή να σκάσει αν δε μάθει πού απουσιάζεις τόσες ημέρες. Και λέω καλό, μήπως και ηρεμήσεις από δαύτην. Καλά, εγώ προσωπικά κάτι τέτοιες, τις συνδέω με τα κεντρικά γραφεία. Μία, δύο φορές τις ανέχομαι. Μετά ούτε καλημέρα. Αναφορά δεν τους δίνω. Φαντάζομαι σήμερα η δικιά μου, που με βλέπει από το πρωί να πλένω τις βεράντες και το βράδυ θα δει κεράκια αναμμένα με κόσμο επάνω, τι έχει να πάθει! Αν ακουστεί κανένα “μπαμ”, από εκείνη θα είναι. Άνθρωπος γεννημένος με κακία, ζήλια και κόμπλεξ, μαθαίνει να ασχολείται μόνο με τους άλλους.
Άρα, τι κάνουμε στην περίπτωση που τυχαίνει να μένουμε κοντά με άτομο που “φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν”; Το σταυρό μας θα έλεγα και τον αποφεύγουμε με συνοπτικές διαδικασίες. Όχι πως θα πάψει να ασχολείται μαζί μας… Δε θα κόψει το χούι αυτό.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
