Πρώιμη αγάπη
Η Αγγελική ζούσε με την οικογένεια της σε ένα γραφικό χωριουδάκι κοντά στο Πήλιο. Όλα τα μέλη σε αυτήν τη φαμελιά ήταν αγαπημένα μεταξύ τους και έβλεπαν με διάθεση προστατευτική την κόρη που τότε ήταν δέκα τριών ετών. Το κορίτσι, παρ’ ότι μικρό στην ηλικία ήταν μια καλοσχηματισμένη γυναίκα με ένα πρόσωπο ροδαλό και μεγάλα εκφραστικά μάτια.
Στο χωριό τους πήγαινε πολύ συχνά, ένα παλικαράκι μελαχρινό και όμορφο, λίγα χρόνια μεγαλύτερο από την Αγγελική. Την πρώτη φορά που έτυχε και αντίκρισε την κοπέλα, είχε αισθανθεί σαν να τον τράβα ένας τεράστιος μαγνήτης κοντά της, πρωτόγνωρο γι’ αυτόν αλλά σημαντικό για να το προσπεράσει. Τη δεύτερη φορά που την είδε δεν μπόρεσε να αντέξει και της έδωσε ένα πρόχειρα γραμμένο γράμμα με την ελπίδα να τον θέλει λιγάκι και αυτή. Η Αγγελική δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της, «αν και επιβαλλόταν», γι’ αυτό και του απάντησε αμέσως. Τα γράμματα συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό, ώσπου δημιουργήθηκε ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσά τους.
Σε κάποια άτυχη στιγμή ένα από αυτά τα γράμματα το τσάκωσαν οι δικοί της και ήταν πολύ επικίνδυνο να κλείσουν την Αγγελική στο σπίτι και να μην μπορέσει να την ξαναδεί ποτέ ο νεαρός. Φοβισμένος ο Αποστόλης ότι τη χάνει και βέβαιος ότι δε θα του τη δώσουν νόμιμα, αποφασίζει να την κλέψει. Ένα μοναδικό τηλεφώνημα που έγινε την κατάλληλη στιγμή, τους εξυπηρέτησε προκειμένου να κανονίσουν τα διαδικαστικά. Όλα λειτούργησαν με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού και το αγόρι κατάφερε και πήρε την Αγγελική. Τα δυο παιδιά φιλοξενήθηκαν από ένα ζευγάρι γνωστών, δυο χωριά πιο μακριά από το χωριό της κοπέλας για μια εβδομάδα. Στη συνέχεια το νεαρό ζευγάρι εμφανίστηκε στον εισαγγελέα της περιοχής, η κοπέλα ήταν ανήλικη και ο νομός περί αρπαγής ανηλίκου αμείλικτος. Το κορίτσι διαβεβαίωσε τη δικαστική αρχή ότι βρισκόταν εκεί με τη θέληση της, διαφορετικά ο Αποστόλης θα φυλακιζόταν.
Τώρα πια ήταν νόμιμοι και επέστρεψαν πίσω στο χωριό και παντρεύτηκαν με τις ευλογιές της οικογενείας.
Τα χρόνια κυλούσαν όμορφα και η ζωή τους ήταν πολύ ευτυχισμένη παρ’ ότι ζούσαν στο σπίτι των γονιών του Αποστολή, μαζί και με τα δυο του αδέλφια, μεταξύ τους αν και ήταν δύσκολο, ζούσαν αρμονικά. Αποφάσιζαν αυτοί για τη ζωή τους και τα παιδιά τους γιατί απέκτησαν και τρία υπέροχα παιδάκια στην πορεία. Όλα είχαν εξελιχτεί παραπάνω από καλά γι’ αυτούς, εκεί υπήρχαν όλα εκείνα τα συστατικά μιας γνήσιας και δυνατής αγάπης όπως εκείνης των παραμυθιών.
Δε γνωρίζουμε εάν ήταν η μοίρα του Αποστόλη να γεμίσει με τόση αγάπη από μικρός αλλά ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Ο άνθρωπος που με τόση αποφασιστικότητα και δυναμισμό είχε ζήσει, αρρώστησε εντελώς ξαφνικά και πέθανε, αφήνοντας μόνη την Αγγελική και τα παιδιά. Το κορίτσι αν και ήταν πλέον γυναίκα, κράτησε ζωντανά στη μνήμη της όλα εκείνα που έζησε μαζί του στην κοινή τους ζωή και υποσχέθηκε στον εαυτό της ό,τι και αν γινόταν η ψυχή της να ανήκει μόνο σε αυτόν.
Φωτοπούλου Παρασκευή
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
