Ίσως, αν είχα πάντα μαζί μου τη Λιλή να μην έκανα τόσα λάθη.
Να μη χάριζα τόσο εύκολα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.
Να απέφευγα τους κόλακες και τους υποκριτές.
Τους ψεύτες και τους συμφεροντολόγους.
Η Λιλή, το μυρίζεται το κακό, το διαισθάνεται.
Δεν μπορεί κανείς να την ξεγελάσει.
Βαράει συναγερμό και με ξυπνάει από την πλάνη μου.
Ίσως αν είχα πάντα μαζί μου τη Λιλή να μην έπεφτα σε παγίδες.
Αυτή ξέρει καλύτερα.
Εγώ δεν έμαθα ακόμα. Ή μάλλον, εγώ δεν πρόκειται να μάθω ποτέ.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
