Σκάρτες συνειδήσεις

Εκείνο τον Αύγουστο, μου είχες υποσχεθεί τόσα. Πέταξες άλλα τόσα. Λόγια του αέρα, τελικά… Κι εγώ, δεν πήρα τίποτα από’ σένα.

Με έκανες να ελπίζω. Κι όταν πήγαινα να λυγίσω, το έβλεπες. Μόνο τότε ήσουν εκεί, όχι για να με καθησυχάσεις, αλλά να με φορτώνεις ψέματα. Να χορταίνεις τη σκέψη μου με εικόνες, συναισθήματα κι επιθυμίες. Με λόγια που ποτέ δεν έγιναν πράξεις.

Ήταν ο τρόπος σου για να με κρατήσεις λίγο ακόμη. Για να με χρησιμοποιείς όπως εσύ ήθελες. Εγώ, υπνωτισμένη. Ναρκωμένη. Αφημένη. 

Παρόλ’ αυτά, σε δικαιολογούσα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Γιατί σε ένιωθα πετσί μου. Και το ήξερες. Και εκεί πάταγες επάνω και ξενύχιαζες την ψυχή μου. Κι εγώ, σε άφηνα.

Δειλέ, ψεύτη, κόλακα…

Παίρνω πίσω ό,τι σου είπα σε στιγμές παραληρήματος. Σε στιγμές λαχτάρας.

Παίρνω πίσω τη χαμένη μου αξιοπρέπεια. 

Παίρνω πίσω την υπόσχεση που σου έδωσα ότι αν ξαναγεννηθώ, εσένα θα ξαναψάξω.

Ωρίμασα πολύ, μέσα από’ σένα και μετά από’ σένα. Όμως, με φρούδες υποσχέσεις, δε ζω πια.

Εύη Μαυρογιάννη