Να παρατηρείς!
Πάντα μου άρεσε να γνωρίζω την άλλη πλευρά των ανθρώπων. Εκείνη την αληθινή, τη χωρίς προσπάθεια, τη χωρίς μάσκα «άσχημη» πλευρά τους. Την ξεκάθαρη, την πιεσμένη από συναίσθημα. Πάντα μου άρεσε να τους βλέπω χωρίς φίλτρα και επεξεργασίες. Στα όμορφα είμαστε όλοι τέλειοι, στα άσχημα όμως δεν έχουμε καιρό για προσπάθεια, για ραφιναρίσματα και μεταμφιέσεις. Εκεί υπάρχει παρορμητισμός. Υπάρχει μόνο ένας μανιασμένος χείμαρρος που εξέρχεται με δύναμη και όποιον πάρει ο χάρος.
Και εκεί που οι υπόλοιποι φοβούνται, εγώ μένω. Και παρατηρώ. Εγώ βλέπω, μετράω. Κοιτάζω μέσα από το σκοτεινό βλέμμα και την αγριεμένη έκφραση τα όρια, την ανοχή, το πού μπορεί να φτάσει ο καθένας και το πώς διαχειρίζεται το κάθε τι που προκύπτει, ενστικτωδώς, χωρίς σχέδιο δράσης και σενάρια. Χωρίς προσχεδιασμό. Εκεί καταλαβαίνω τι άνθρωπο έχω απέναντι μου. Όταν δε γελάει, όταν δεν είναι σε καλό mood και όταν δεν έχει «όρεξη»για πολλά – πολλά. Εκεί γνωρίζω το χαρακτήρα του. Τότε που γίνεται περίεργος, στρυφνός, τότε που δεν ανέχεται κανέναν δίπλα του. Εκείνα τα λεπτά είναι ατόφιος, γνήσιος. Εκεί βρίσκεται συμπτυγμένη όλη του η ουσία. Θα τον παρομοίαζα με τον βασιλικό πολτό, λιγοστό μα πολύτιμο.
Εγώ τους ανθρώπους τους παρατηρώ μέσα από τις πράξεις τους, από τον τρόπο που επιλέγουν δείχνουν ποιοι είναι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όσα λόγια κι αν πουν, όσο κι αν τα στολίσουν περίτεχνα, όσο κι αν έχουν το ταλέντο να κάνουν το μυαλό σου να μεθάει, οι πράξεις είναι εκείνες που αποδεικνύουν το ποιοι είναι.
Μαρία Χαρίτου