Βλέπω τη ζωή να τρέχει
Όλα έχουν αλλάξει τώρα τελευταία. Βλέπω τη ζωή να τρέχει, χωρίς ζώνη ασφαλείας. Μόνο τρέχει και γελά.
«Μαζί μας;»
«Δεν ξέρω. Ίσως!».
Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ακόμα και οι γάτες δε φοβούνται πια τα σκυλιά. Ορθώνουν ανάστημα και απειλούν. Μοστράρουν νύχια. Δεν προλαβαίνω να χαρώ με τη χαρά μου. Το γέλιο μου γίνεται κλάμα. Το κλάμα μου διαδέχονται χαρμόσυνα μαντάτα και όλο πάει ξανά από την αρχή. Το άγχος μου έχει διαλύσει το στομάχι και παράξενα όνειρα στοιχειώνουν τον ύπνο μου τα βράδια.
Παράξενη χρονιά το ‘20. Δεν πετάμε με αυτοκίνητα στον ουρανό. Κάπως έτσι το είχαμε φανταστεί, θυμάσαι; Η ζωή πετάει πάνω από τα κεφάλια μας. Έχω την αίσθηση πως γελάει.
«Μαζί μας;»
«Δεν ξέρω. Ίσως!».
Μια φορά την πήρε το μάτι μου. Εκεί που έτρεχε και γελούσε, της ξέφυγε ένα μικρό δάκρυ.
«Για’ μας;»
«Φοβάμαι πως ναι, για’ μας.».
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
