Όσο μακρυά κι αν ταξιδεύω, πάντα θα ανυπομονώ για την επιστροφή στη φωλιά μου

Ταξιδιώτης σε άλλους τόπους. Τις περισσότερες φορές σε πιο όμορφα μέρη από τα δικά μου. Πιο χρωματιστά. Πιο θαλασσινά. Πιο βουνίσια. Ενθουσιάζομαι με τα νεοκλασικά κτήρια. Άλλοτε με τα γυμνά από γυαλί. Όλα τους έχουν τη δική τους ιδιαιτερότητα. Όλα δείχνουν μοναδικά στα μάτια μου.

Η επιστροφή στο σπίτι μου φαντάζει μαρτύριο. Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα βλέπω, οπότε συνεχίζω με καθαρό νου το ταξίδι που επέλεξα για φέτος. Μαθαίνοντας ήθη και έθιμα τοπικά, γνωρίζοντας ντόπιους και περαστικούς ανθρώπους – κυλούν οι ημέρες μου σαν νερό. Με ένα φωτογραφικό φακό απαθανατίζω ό,τι μου τραβάει την προσοχή. Με ένα χάρτη στα χέρια μου χαράζω πορεία προς το άγνωστο.

Διακοπές δίχως νέες γεύσεις φαγητών και περίεργα κοκτέιλ δεν υφίστανται. Ειδικά τα τελευταία, σε κάνουν να χαλαρώνεις και να διαισθάνεσαι μια περίεργη αύρα. Και οι ημέρες τρέχουν και παρ’ ότι περνάω όμορφα, ένα κουδουνάκι μέσα μου χτυπάει την καρδιά. Συνειδητοποιώ πως μου λείπει το σπίτι μου. Η αυλή μου, το κρεβάτι μου, ο καναπές μου, οι φίλοι μου. Αρχίζω και μετράω αντίστροφα τις ώρες. Το πρωινό που πρέπει να επιστρέψω πίσω φθάνει. Ένα γλυκόξινο χαμόγελο κοσμεί τα χείλη μου.

“Πέρασα υπέροχα για άλλη μια φορά. Ίσως κάποτε ξαναέρθω”, σκέφτομαι. Μα από την κίνηση που θα κάνω σε λίγες ώρες βάζοντας το κλειδί στην εξώπορτα μου, τίποτα καλύτερο! Γιατί παντού είναι όμορφα, μα από το σπίτι μας πουθενά καλύτερα.

Εύη Π. Γουργιώτη