Φτάνει!

Ωραίες οι εποχές, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια, μα κανένα νόημα δε θα είχαν χωρίς εκείνο το χέρι που σε κρατάει σφιχτά και ταυτόχρονα σε αφήνει ελεύθερο.

Για εκείνους τους ανθρώπους εγώ μιλώ.

Για εκείνους, υψώνω το ποτήρι.

Εκείνους γουστάρω.

Εκτιμώ. 

Αγαπώ.

Θέλω στη ζωή μου.

Όλα τα άλλα, αστερόσκονη, μωρέ! 

Φανταχτερό μπαλόνι που ξεφούσκωσε. Τι τα θες; 

Αερολογίες, πασπαλισμένες με άχνη ζάχαρη.

Και μετά, πίκρα, συνειδητοποίηση, απομυθοποίηση, κενό.

Το Τίποτα – Φρούδες ελπίδες, αντίκρυσμα κανένα.

Κενό. Κοροϊδία. 

Να περνάει η ώρα, να ξεγελάς τις μέρες, νομίζοντας πως ζεις.

Όχι, δε θέλω. Όχι και φτάνει.

Φτάνει! 

Πλέον, φτάνει!

Εύη Μαυρογιάννη