Η αλήθεια είναι πως διανύουμε μια δύσκολη εποχή. Από αυτές, που εκτός όλων των άλλων ο καθένας διατυπώνει την άποψη του σχετικά με όλα όσα διαδραματίζονται στην παγκόσμια σκηνή. Αυτό,από ότι φαίνεται μόνο συγκρούσεις μπορεί να επιφέρει.
Και έρχομαι τώρα εγώ να σας μιλήσω για κάτι διαφορετικό μεν,φλέγον δε.
Και σίγουρα δεν θέλω να ακούσω το “άσε μας κυρά μου”, στην καλύτερη περίπτωση!
Βλέπετε κατά καιρούς έχω ασχοληθεί με θέματα που αφορούν στους ανθρώπους με τον τίτλο ΑμεΑ αφού σε προσωπικό επίπεδο συγκαταλέγομαι σε αυτή την κατηγορία οπότε, ευτυχώς ή δυστυχώς γνωρίζω κάποια πράγματα εκ των έσω και έχω σχηματίσει άποψη.
Καιρό τώρα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω το παρόν, που αφορά αποκλειστικά στο γυναικείο φύλο. Σιγά τα αβγά θα μου πείτε.
Δεν είναι όμως έτσι!
Κανείς μας, αν δεν το βιώσει ο ίδιος, στην οικογένεια του ή στον στενό του κύκλο δεν θα μπορέσει να καταλάβει. Και όλοι μας, έχουμε ασχοληθεί κατά καιρούς με θέματα που αφορούν στην αξιοπρεπή διαβίωση, στην προσβασιμότητα, στην ασφάλιση και περίθαλψη, στον έρωτα σαν αναφαίρετο δικαίωμα τους ανθρώπινου είδους και πολύ καλά κάνουμε.
Έχει όμως αναλογιστεί κανείς πως λειτουργούν εκείνα τα περίφημα στερεότυπα των ανθρώπων που φέρουν τον τίτλο του υγιή έναντι σε εκείνους που τιτλοφορούνται ως ΑμεΑ (με ό,τι αυτός και αν επιφέρει) και που έχει σαν αποτέλεσμα την αυτόματη κατηγοριοποίηση τους;
Ειδικά αν έχεις την “ατυχία” να έχεις γεννηθεί γυναίκα,την πάτησες!
Σας κουράζω με προλόγους και δεν το θέλω. Θα γίνω σαφής αφού τα πράγματα είναι απλά.
Θα σας πω λοιπόν τι έχω διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συναναστροφή μου με διάφορους φορείς, ιδιαίτερα δε, με φορείς πιστοποίησης αναπηρίας και γενικότερα στην αντιμετώπιση μιας γυναίκας από τον περίγυρο της, ειδικότερα αν η ίδια υποχρεώθηκε να αλλάξει τη ζωή της σε μια νύχτα όταν μια ανίατη πάθηση της χτύπησε την πόρτα. Και αναφέρομαι σε όλες τις παθήσεις, ας με συγχωρήσετε εδώ, ιάσιμες ή μη.
Έχουμε φτιάξει λοιπόν στο μυαλό μας κάποιους άγραφους κανόνες, από αυτούς που μεταδίδονται στόμα με στόμα, με μοναδική ισχύ αφού έτσι τους έχουμε πλάσει και κατά συνέπεια μας βοηθούν είτε να σχηματίσουμε άποψη, είτε να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους στην καθημερινότητα μας, μα το σημαντικότερο, να απαλλαγούμε από τις τύψεις μας ξέροντας πως κάνουμε το σωστό!
Ένας από τους κανόνες αυτούς, αφορά στην εξωτερική εμφάνιση.
Μια γυναίκα ΑμεΑ λοιπόν (βάσει του κανόνα), δεν πρέπει ή δεν έχει το δικαίωμα να περιποιείται τον εαυτό της, το οποίο μεταφράζεται ως εξής:
- Δεν μπορεί να ντύνεται όπως θέλει
- Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί αξεσουάρ
- Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί προϊόντα μακιγιάζ ή προϊόντα περιποίησης γενικότερα
- Δεν μπορεί να βάφει τα μαλλιά της
- Δεν μπορεί να περιποιείται τα άκρα της, ούτε να βάφει τα νύχια της
Μια γυναίκα ΑμεΑ, αν είναι σε θέση να συνεχίσει (λέμε τώρα), κάποιες από τις δραστηριότητες της, είναι μια χαρά!!!
Άρα είναι “λειτουργική” συνεπώς δεν έχει “ανάγκη” αφού είναι ικανή για τα παρακάτω:
- Να επισκεφθεί ένα χώρο ψυχαγωγίας (ταβέρνα, θέατρο, σινεμά, συναυλία κλπ)
- Να διαβάσει ένα βιβλίο
- Να εκφραστεί γενικότερα μέσω του γραπτού λόγου
- Να ποστάρει φωτογραφίες από διάφορες δραστηριότητες της ή διακοπές στα social media
- Να συμπεριφέρεται σαν ένας “φυσιολογικός” άνθρωπος, με τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια θέλω, τα ίδια συναισθήματα με τους υπόλοιπους ανθρώπους
Τρομάρα μας!
Καταλάβατε φαντάζομαι πως όλα τα παραπάνω τα αναφέρω ειρωνικά. Και όμως, αυτή είναι η αντιμετώπιση του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, των διάφορων δημοσίων υπηρεσιών στις οποίες απευθύνεται ένας πολίτης και της ίδιας της Πολιτείας γενικότερα.
Δεν θα σας πω εγώ πόσο στραβά αρμενίζουμε, ο γιαλός δεν είναι στραβός, εμείς είμαστε και είναι κρίμα!
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να κρίνει την λειτουργικότητα μια γυναίκας με ειδικές ανάγκες όταν δεν το βιώνει; ποιος είναι αυτός που θα της πει πως η ζωή σταμάτησε για την ίδια;
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να κρίνει την “αναπηρία” της με βάση την εξωτερική της εμφάνιση;
Ποιος, αν δεν είναι παρών στην καθημερινότητα της;
Πόσο θα ήθελα να διαβάσει τα παραπάνω ένας από εκείνους του “κριτές” των Δημοσίων Υπηρεσιών που δημιουργήθηκαν με σκοπό την εξυπηρέτηση των ανθρώπων αυτών και όχι την ταλαιπωρία τους καλλιεργώντας τους ταυτόχρονα ένα κλίμα τρομοκρατίας και απογοήτευσης!
Μήπως ήρθε η ώρα να ισιώσουμε το γιαλό;
Μήπως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή αφού η αναθεώρηση του τρόπου σκέψης μας καθίσταται επιτακτική αυτή την περίοδο;
Σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτή που θα σας υποδείξει τον ορθό τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης σε μια κοινωνία που αλλάζει λεπτό το λεπτό. Αφού λοιπόν με όλα εκείνα που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε, γράφουμε ιστορία, ας κάνουμε και μια προσπάθεια στον τομέα αυτό.
Ας προβληματιστούν λίγο περισσότερο εκείνοι που “κρίνουν” και η “κρίση” τους είναι καθοριστική για το πως θα συνεχίσουμε να ζούμε και πόσο λειτουργικές μπορούμε να είμαστε.
Ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν τη σημασία του παράγοντα “καλή ψυχολογία” στον άνθρωπο γενικότερα ανεξαρτήτως φύλου.
Να θυμόμαστε πως μια βάρκα, ακόμα και αν πέσει σε βάλτο, έχει πολλές ακόμα ευκαιρίες να ταξιδέψει σε καθαρά νερά, αρκεί να ανοίξουμε το μυαλουδάκι μας και να μην πούμε: “τι όμορφη που ήταν, τι κρίμα!”
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
