Αντίστροφη μέτρηση: δεκαοχτώ και σήμερα!

Τρέχει τελικά ο καιρός, τόσο που άλλες φορές δεν τον προλαβαίνω κι άλλες πάλι που με σκοτώνει με το βασανιστικό πέρασμά του. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, σε ανύποπτες στιγμές, πού βρήκα τόση δύναμη και άντεξα, από πού ανέσυρε η ψυχή τέτοια αποθέματα;

 

Μέχρι εκείνη τη μέρα δεν με είχε φοβίσει ποτέ κάτι τόσο πολύ, πέρα από το θάνατο φυσικά, και ήρθες εσύ να μου τα ανατρέψεις όλα. Πόσο πολύ με είχε τρομάξει η στιγμή του αποχαιρετισμού; Σκέψεις ανάκατες, έτρεχαν με ταχύτητα φωτός η μία πίσω από την άλλη. Δε φαντάστηκα ποτέ, πως ο ανθρώπινος νους μπορεί να αντέξει τόσα θορυβώδη περάσματα. Πρώτη μου φορά ένιωσα να παγώνω, να αδειάζω ψυχικά.

 

Ακόμη δεν μπορώ να θυμηθώ, πως έφτασα εκείνο το απόβραδο του Οκτώβρη σπίτι. Ήταν σαν να είχες ξεριζώσει τα σωθικά μου, μονάχα πόνος παντού. Ένας πόνος ανελέητος να με διπλώνει στα δύο, να χάνω την πνοή μου και συνάμα τη λογική. Αλήθεια, ένιωσες ποτέ να είσαι στα πρόθυρα της τρέλας; Ξέρεις πώς είναι; Δεν έχω περάσει πιο άδειες στιγμές στη ζωή μου, πώς γίνεται ο άνθρωπος που με είχε λατρέψει και που μου έμαθε τι σημαίνει ζωή, αυτός και να με θανάτωσε; Σκέψεις, πάλι σκέψεις που χορεύουν μέσα μου. Πλησιάζει ο Οκτώβρης βλέπεις και η αντίστροφη μέτρηση ζυγώνει. Και να θέλω να κρυφτώ δε με αφήνεις.

 

Ξανά φόβος, ξανά λαχτάρα, μόνο που τώρα με σκιάζει η αντάμωση. Μεγάλωσα βλέπεις, πέρασαν τα χρόνια, αυτά που τα μέτραγα σε μήνες για να μη μου φαίνονται ατελείωτα, και τρέμω τώρα πάλι στο φόβο μη δεν είμαι αυτό που άφησες τότε πίσω σου. Μήπως δεν είμαι άλλο το κορίτσι που είχες λατρέψει, φόβος μην είμαι απλά η σκιά αυτού που έχει απομείνει. Παράνοια με τυλίγει στη σκέψη μην είμαστε σαν ξένοι. Δεκαοχτώ και σήμερα και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.