Ζωντοχήρες και γεροντοπαλλήκαρα. Η μεγάλη μάστιγα!

Δεν μπορούμε να δεχτούμε τη μοναξιά. Νομίζουμε πως είναι ένα κουρέλι, ένα αποφόρι, μία ντροπή. Μια κατάσταση που θα πρέπει να κρύβουμε και να αναγκαζόμαστε να τη βαφτίζουμε υποχρεώσεις, δουλειά, καριέρα. Κρινόμαστε για κάτι που, ενώ είναι τρόπος ζωής, μετριέται ως πειθαρχικό αδίκημα. Έχουμε μεγαλώσει σε κουτάκια για δύο, όχι στο δικό μας χώρο.

 

“Θα μεγαλώσεις”, “θα παντρευτείς”, “θα κάνεις παιδιά”. “Γιατί είσαι μόνος τόσο καλό παιδί;” “Γιατί δεν ξανάφτιαξες τη ζωή σου;” Δε μας ρωτάνε εάν θέλουμε. Μας περνάνε αυτά τα κλισέ, με ορό στο αίμα από μικρά, και όταν δεν τα καταφέρνουμε είμαστε ατυχήσασες, γεροντοπαλλήκαρα, γεροντοκόρες και τόσα άλλα χαριτωμένα. Όταν παντρευτούμε και χωρίσουμε δεν προλαβαίνουμε να αλλάξουμε κλειδαριά, αρχίζουν τις ερωτήσεις για το πότε θα ξαναβρούμε έναν άνθρωπο να περάσουμε τη ζωή μας. Έτσι οδηγούμαστε σε λάθος σχέσεις, λάθος ανθρώπους, πληγωνόμαστε και ύστερα πληγώνουμε. Και όλα αυτά γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί πως υπάρχει και η μοναχική ζωή. Δε γεννηθήκαμε όλοι για σύζυγοι, μητέρες, πατεράδες, όπως δε γεννηθήκαμε όλοι για να ζούμε με κάποιον μαζί. 

 

Προσωπικά, πιστεύω πως ο κάθε ένας ξεχωριστά έχει μια πορεία που δε μοιάζει απαραίτητα με του άλλου. 

“Η ξαδέλφη σου παντρεύτηκε, εσύ τι κάνεις;” “Η φίλη σου γέννησε, τι περιμένεις; Στην ηλικία σου είχα δύο παιδιά” και όλα αυτά τα παρωχημένα εν έτει 2020. Αυτά τα κλισέ όλα, μας οδηγούνε σε βεβιασμένες κινήσεις και σχέσεις και δεν τους νοιάζει εάν είμαστε ευτυχισμένοι. Όχι, δεν το πιστεύω απόλυτα. Τους νοιάζει να μη δείξουν στον κόσμο ότι αποτύχαμε. Τα παιδιά τους αποτυχία; Απίστευτο. 

 

Τα παιδιά τους χωρισμένα και μόνα; Ανύπαντρη κόρη, ή χωρισμένη, μακριά σατανά. Ανύπαντρος γιος, αμφισβητείται ο ανδρισμός του. Έτσι, θα είμαστε πάντα εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που δεν επιλέξαμε αλλά επέλεξαν άλλοι για εμάς. Δεν αμφισβητώ, προς Θεού, την οικογένεια, τη μητρότητα, είναι ιερά. Έχω παντρευτεί και έχω αξιωθεί να γίνω μητέρα. Απλά, η διαφορά είναι ότι τα έκανα επειδή το ήθελα, όταν το ήθελα, έμεινα μόνη όταν ήθελα, έφτιαξα τη ζωή μου πάλι και την ξανάλλαξα όταν ήθελα και όχι όταν ήθελε η κοινωνία και οι γύρω μου. 

 

Αφήστε τους ανθρώπους ελεύθερους. Δεν είναι όλοι προορισμένοι για οικογένειες, συγκατοίκηση και Σαββατοκύριακο με τα πεθερικά. Και στην τελική εάν είναι τυχερό να γίνει κάτι γίνεται, μην κάνετε μπούλινγκ στη ζωή του άλλου. Δε θέλετε να ξέρετε πως θα αντιδράσω εάν με ρωτήσει κάποιος: “πάμε διήμερο στους γονείς μου;”. Γι’ αυτό αφήστε τα κλισέ και τα ευχάριστα για όσους αντέχουν. Τους υπόλοιπους αφήστε μας στην ησυχία μας.

 

 

“Ζωντοχήρες και γεροντοπαλλήκαρα.

Η μεγάλη μάστιγα. “