Το χρονικό ενός ιλιγγιωδώς τρέχοντος καιρού
Χρόνε αμείλικτε, αδυσώπητε, ανελέητε.
Προσκυνούν με δέος γονυπετείς εμπρός σου, πειράγματα σαρκός εφήμερα, τρέμουν αναρίθμητα επιφανειακά φτιασιδώματα, λυγίζουν άπειρα ανασταλτικά παράγωγα ενός ιλιγγιωδώς τρέχοντος καιρού.
Όχι όμως. Δε θα πέσω αμαχητί. Στον αναπόφευκτο γκρεμό σου, θα ριχτώ με υπερηφάνεια, αλώβητη σε πνεύμα άθικτο αν και ηττημένη κατά κράτος, σε σώμα παραδομένο στη δίνη του εκφυλισμού. Όσο κι αν με τρομάζει η σπασμωδική σου οδήγηση στην τρελή πορεία που διαγράφεις, δε θα κόψεις εκείνη τη λεπτή κλωστή που κρατάει μια ανάσα τη λογική από την παράνοια.
Άκουσέ με καλά που σου μιλάω. Σπάσε τα κοντέρ. Άφησε να ουρλιάζουν ξέφρενα οι τροχοί. Γέλασε χαιρέκακα και ηδονιστικά με τη φθορά που με σκεπάζεις. Εφάρμοσε δίχως ανατροπή το καταδικασθέν της παροδικότητας. Ένα μονάχα να ξέρεις.
Τα χιλιόμετρα πάντα εγώ θα τα βάζω.
Το δύσκολο ταξίδι, την εναλλασσόμενη μουσική, τους μόνιμους και τους περαστικούς συνοδοιπόρους στις σκάρτες μας διαδρομές.
Κι ας με καις το καλοκαίρι. Όπως με παγώνεις το χειμώνα. Καθώς με φουντώνεις την άνοιξη. Και με γδύνεις το φθινόπωρο.
Εγώ θα συνεχίζω ν’ ανταγωνίζομαι και να διεκδικώ ανασαίνοντας, πολύτιμο οξυγόνο σου˙τόσο απερίσκεπτα που το ξοδεύεις…
Τα χιλιόμετρα, είναι το ολόγραμμα της οντότητάς μου. Η ίδια μου η ψυχή. Είναι γεννημένη ταξιδιάρα, πλανεύτρα και ερωτευμένη αιώνια με το άφθαρτο του άυλου.
Τρέξε εσύ λοιπόν κι εγώ θα σε φτάσω. Μόνο να προλάβω θέλω, να κόψω εκείνη την κόκκινη κορδέλα που βρίσκεται τεντωμένη και ατσαλάκωτη στο τέρμα. Και κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος, να σε περιγελάσω κοροϊδευτικά για την άνιση μάχη που επίγεια κατάφερα να κερδίσω.
Μαχητής εγώ, θνητός στη δίνη του φθαρτού.
Νικητής εσύ, θεός αμείλικτος, αδυσώπητος, ανελέητος στην ορμή ενός ιλιγγιωδώς τρέχοντος καιρού.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
