Υπεύθυνος ή ενοχικός;
Άλλο υπεύθυνος και άλλο ενοχικός τελικά!
Θα μου πείτε, μα καλά, τώρα το κατάλαβες;
Καιρό τώρα αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι άνθρωποι αποκαλούνται ενοχικοί. Για την ακρίβεια, μου ‘χουν προσάψει και εμένα αυτό τον τίτλο.
Πάντα νόμιζα πως είμαι υπεύθυνη σαν άνθρωπος όμως ήρθε η ώρα που ψάχνοντας το λίγο παραπάνω, κατάλαβα πως υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστή γραμμή μεταξύ του υπεύθυνου και του ενοχικού.
Μπορεί τα κίνητρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς να μοιάζουν, μα είναι διαφορετικά τελικά. Ένα είναι το σίγουρο, πως και τα δύο καλλιεργούνται στην παιδική μας ηλικία εντός του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Τις περισσότερες φορές από άγνοια των γονιών μας ή του περίγυρού μας.
Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά.
Ας προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε την συμπεριφορά ενός ενοχικού ατόμου. Όπως αναφέρει γνωστή σελίδα ψυχολογίας, ο ενοχικός συνήθως συμπεριφέρεται ως κάτωθι:
-
για να τον αποδέχονται και να τον αγαπούν τρέχει να ικανοποιήσει τους άλλους
-
δεν λέει ποτέ όχι σε κανέναν
-
δεν έχει χρόνο να διαθέσει στον εαυτό του
-
αγχώνεται για να είναι οι άλλοι καλά
-
έχει το σύνδρομο του σωτήρα
-
απολογείται όταν δεν μπορεί να ικανοποιήσει κάποιον και νιώθει άσχημα για αυτό
-
είναι σε μόνιμη ανησυχία
-
όταν θυμώσει τους άλλους δεν μπορεί να το αντέξει ψυχολογικά
-
αγωνία μονίμως για την εικόνα του απέναντι στους άλλους
-
υπόσχεται να βοηθήσει τους άλλους, άσχετα με το αν μπορεί
Άτομα που συμπεριφέρονται έτσι ως ενήλικες, έχουν κατηγορηθεί στο σύνολο τους στην παιδική τους ηλικία για όσα δεν κατάφεραν!
Είναι εκείνα τα παιδιά που δεν άκουσαν ποτέ την όποια επιβράβευση για τα επιτεύγματά τους και έφτασαν να πιστεύουν πως δεν αξίζουν τελικά σαν άτομα, παρά την προσπάθεια τους.
Σαν ενήλικες, καταφεύγουν συνήθως σε ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, έχοντας μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό τους.
Εκεί, λίγο μπερδεύονται με την έννοια του υπεύθυνου ατόμου, νομίζοντας πως πάντα πράττουν το σωστό.
Περνώντας τα χρόνια και αν μπουν στην διαδικασία να αναλύσουν την συμπεριφορά τους, συνήθως με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος με τρόπο ίσως βίαιο και βιαστικό και πολύ συχνά παρεξηγούνται από τους ανθρώπους τους.
Κάπου εκεί λοιπόν αρχίζουν και τα δύσκολα αφού το ενοχικό άτομο αντιλαμβάνεται το χρόνο που του απομένει διαφορετικά και προσπαθεί να οριοθετήσει τα θέλω του βίαια.
Καταλήγουμε λοιπόν πως ,το να είμαστε υπεύθυνοι είναι διαφορετικό και αν είμαστε τελικά, μας αξίζουν συγχαρητήρια, αλλά αν ζούμε για να ικανοποιούμε τους άλλους είναι καιρός να “ξυπνήσουμε”.
Δεν είναι κακό έστω και με μικρή καθυστέρηση να διαχωρίσουμε την “ήρα από το σιτάρι”. Εκείνοι που μας αγαπούν θα το καταλάβουν και θα χαρούν αντίστοιχα.
Εκείνοι που θα δυσαρεστηθούν και θα απομακρυνθούν από κοντά μας, είναι εκείνοι που απλά είχαν βολευτεί από την συμπεριφορά μας!
Συμπέρασμα; ο σεβασμός προς το άτομο μας, είναι καθοριστικής σημασίας!
Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να τολμήσουμε, ας μην φοβόμαστε να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας από φόβο μην μας πουν “κάπως”.
Ας είμαστε ειλικρινείς πάνω από όλα.
Δεν είναι κακό αν δεν προλαβαίνουμε να επικοινωνήσουμε με όλους ή αν δεν μπορέσουμε να τους κάνουμε τα χατίρια.
Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν στα μάτια τους δεν είμαστε εκείνοι οι “καλοί άνθρωποι”. Ας μας παρεξηγήσουν!
Ας δώσουμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας.
Θυμάστε εκείνη την παροιμία με τα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη ε; σίγουρα το ένα θα σπάσει και είναι κρίμα να είναι το δικό μας επειδή θα στεναχωρηθούμε λιγότερο. Ας σπάσει όποιο είναι να σπάσει τελικά.
Σίγουρα χρειάζεται η απαραίτητη προσοχή για να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο. Είναι καλό να είσαι ένα υπεύθυνο άτομο, αλλά είναι καταστροφικό για την υγεία σου να είσαι ένα καλόβολο άτομο, το οποίο οι άλλοι θα μεταχειρίζονται ανάλογα με τις ανάγκες τους.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
