Ακόμα και αν δεν είμαι δυνατή, θα δείξω δύναμη για να αλλάξω τον κόσμο!
Με βλέπεις να γελάω, να κάνω αστεία. Να ξεκαρδίζομαι και λες “αυτή δεν έχει προβλήματα”. Με βάζεις στην κατηγορία εκείνων που τα έχουν όλα λυμένα ή που το μυαλό τους δε φτάνει πέρα από τα βασικά. Αυτά για σένα, που όντως το μυαλό σου δεν φτάνει πέρα από τα βασικά. Μετά είσαι κι εσύ που βλέπεις λίγο παραπέρα. Εσύ που “λες πολύ χαμογελάει εκείνο το κορίτσι! Άραγε τι να κουβαλάει και πόσο καλά το κρύβει;”.
Για κάποιους σαν εσένα η κοινωνία προχωράει και εξελίσσεται. Δε μένει στάσιμη και επιλέγει να αναρωτηθεί. Να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Κι εσύ όμως κάπου χάνεσαι στην πρώτη ανάγνωση. Είμαστε πολυεπίπεδοι και πολύπλευροι βρε μάτια μου οι άνθρωποι. Εσύ θα πεις μέσα σου ή και έξω σου ότι είμαι δυνατή. Κι αν το εκφράσεις δυνατά, εγώ θα καμαρώσω για τον εαυτό μου και το πόσο καλά τα καταφέρνω. Μέχρι να βρεθώ μόνη μου στο άδειο δωμάτιο, αφήνοντας καημούς και βάσανα να τρέξουν στο μαξιλάρι. Δεν είναι το άδειο δωμάτιο που με πονάει. Το λατρεύω αυτό το δωμάτιο. Το επιλέγω ξανά και ξανά! Δεν είναι φυλακή μου. Λύτρωση μου είναι. Αυτό το δωμάτιο το έχω γεμίσει μέχρι το ταβάνι. Με απελπισία, με όνειρα και προσμονές.
Ας επιστρέψω πίσω σε σένα όμως. Δεν είναι κακό μωρέ άνθρωπε που βγάζεις συμπεράσματα. Όσο κι αν με πνίγει αυτό, όλοι το ίδιο κάνουμε. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτό. Μόνο που με σκοτώνει πως δεν μπορώ να χωρέσω σε καμιά ταμπέλα. Με στενεύουν μωρέ τα καλογυαλισμένα παπούτσια που θέλεις να φορέσω για να χωρέσω σε κάποια κατηγορία από ‘κείνες που έχεις στο μυαλό σου. Όχι, δεν είμαι δυνατή. Ούτε αφελής που τα βλέπω όλα ρόδινα και προσπερνάω με ευκολία και ελαφριά τη καρδία κάθε πρόβλημα. Δεν ξέρεις τίποτα για τον αγώνα που κάνω. Για τις μέρες που αιμορραγώ από την ώρα που ξυπνάω. Για την κάθε ανάσα που παίρνω και πονούν τα σωθικά μου. Μα δε θα σταματήσω ποτέ, μ’ ακούς; Γιατί το να γκρινιάζω για όλα τα στραβά είναι το μόνο εύκολο. Και θα το κάνω κι αυτό. Μα αφού σταθώ να πάρω μια ανάσα, θα τρέξω πάλι στον αγώνα μέχρι τον τερματισμό. Όποιος κι αν είναι!
Εγώ θα επιδιώξω με όλες μου τις δυνάμεις να είμαι όσο πιο κοντά σ’ αυτό που θέλω κι ονειρεύομαι. Το έχω βάλει στοίχημα. Μα κι αν δεν τα καταφέρω, θα μπορώ να πω “ρε γαμώτο προσπάθησα!”. Ούτε δυνατή είμαι, ούτε αδύναμη. Είμαι λίγο κι από τα δυο. Δυνατή γιατί μπορώ να γελάω και να χαζογελάω με αδιάφορα αστεία κοροϊδεύοντας πρώτα τον εαυτό μου, κι αδύναμη γιατί όπως κάθε άνθρωπος, θέλω έναν ώμο να γείρω το κεφάλι μου. Να εναποθέσω την ψυχή μου. Δεν μπορώ άλλες ταμπέλες ρε άνθρωπε! Αν μιλάς για τα προβλήματα κι ο,τι βασανίζει το μυαλό σου, είσαι μίζερος και θέλεις να τραβήξεις την προσοχή. Αν γελάς, πολύ είσαι ανόητος χωρίς βάσανα και προβληματισμούς.
Δεν κουράστηκες ρε άνθρωπε ακόμα αυτόν τον κόσμο; Εγώ πολύ! Μα ορκίζομαι πως όσο αδύναμη είμαι, τόση δύναμη θα δείξω για να αλλάξω έστω και κάτι. Έστω εμένα, τη μικρή κι “ασήμαντη”. Από μένα ξεκινώ!
Νένα Μπατσκίνη
