Μόνο μια ματιά. Μόνο ένα χαμόγελο. Ματιά σπινθηροβόλα. Βλέμμα έντονο! Τα λόγια, μικρά και λίγα. Ατελή, μπροστά σε τόσα μεγαλειώδη συναισθήματα. Γελούσε. Ναι, αυτό ακριβώς θα ήταν που λένε ότι η σιωπή τα λέει όλα. Μην κοροϊδεύεις που το λένε, μην κοροϊδέψεις αν στο πουν, ναι, η σιωπή τα λέει όλα.
Μπροστά στη θέα αυτού του βλέμματος καταλάβαινε. Πόσο το είχε ποθήσει, αυτό το χαμόγελο, στην πραγματική ζωή αλλά και στα όνειρα! Ποτέ δε φανταζόταν τέτοια επήρεια, στο σώμα και την ψυχή. Ένας παράδεισος φτιαγμένος από μάτια καστανά και δυο χείλη, που έσταζαν σοφία, παραδοχή, αυτοσαρκασμό κι έρωτα.
Αυτά τα μάτια, μέσα στην ψυχή, από εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ που τα αντίκρυσε κι ας μην τα έχει πια Ήταν μοίρα, αυτά τα μάτια να ξυπνούν και να κοιμούνται για πάντα, μέσα σε ένα σώμα γεμάτο από λύπη και πόθο άσβεστο.
Εύη Μαυρογιάννη
