Αυτοθυσία στο βωμό της καλοσύνης

Κουράστηκα να νιώθω το κορμί να σέρνεται μέσα στη θολούρα του καπνού. Πνίγομαι από έλλειψη οξυγόνου μέσα στις φλόγες της ψυχής μου. Θέλω να αναρριχηθώ στη σκαλωσιά της ζωής αγκαλιάζοντάς την.

 

Κουράστηκα να πορεύομαι με σημαία την καλοσύνη, να δείχνω κατανόηση για τα πάντα και με την ανεκτικότητά μου να σκοτώνω κάθε δική μου επιθυμία. Κουράστηκα να είμαι το καλό παιδί και να πνίγω τα όνειρά μου. Θέλω να τρέξω προς τους στόχους μου, να πάρουν σάρκα και οστά. Έχω ξεχάσει πως είναι να γελάει η ψυχή, δε θυμάμαι πως είναι να ζεις ανέμελα. Και μήπως θυμάμαι αν υπήρξα και πότε ένα ανέμελο παιδί;

 

Μια ζωή στην πίσω σειρά, να φροντίζω για όλους και για τα πάντα, να περνούν οι πάντες δίπλα μου καλά κι εγώ να χαίρομαι με τη χαρά τους. Να στραγγίζω κάθε δράμι δύναμης για να είμαι ο βράχος τους και μέσα από τη δική τους ευτυχία εγώ να αντλώ δύναμη και πάλι να τους τη χαρίζω απλόχερα.

 

Κι εγώ; Εγώ στο πουθενά και στο τίποτα. Στάσιμη σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου ξέχασα να μεγαλώσω, να μένω παιδί στην ψυχή, όμως να εξελίσσομαι σε δυναμική γυναίκα. Μια γυναίκα που επουλώνει πληγές άλλων και αφήνει τις δικές της να αιμορραγούν. Μια γυναίκα που φροντίζει για την ευτυχία άλλων, όμως με τον εαυτό της ξεχασμένο στα σκοτεινά δωμάτια της απραξίας.

 

Πώς διάολο τα κατάφερα έτσι; Εγώ που λατρεύω τη ζωή, που θέλω να ρουφήξω κάθε σταγόνα της. Εγώ που είμαι η ανάσα των τρίτων μέσα από τον έρωτα μου για τη ζωή, πώς στα κομμάτια ξέχασα να είμαι η ανάσα της ανάσας μου και με θυσίασα στο βωμό της καλοσύνης μου;