Το τέλος σ’ ένα έργο που θα χάσεις

Κι αναρωτιέσαι τι γίνονται οι άνθρωποι όταν τους χωρίζουν; Χάνονται; Μα όχι, είναι εκεί… Στην οθόνη του κινητού σου, να σε κοιτούν από ‘κει και να κατεβάζεις το βλέμμα, γιατί μέσα σου ξέρεις. Είναι εκεί…. στο ποτήρι σου, όταν βαφτίζεις τη βαρετή σου πίκρα γεύση τους. Είναι εκεί… στο τσιγάρο σου, να καίγεσαι όπως καίγονται.

Είναι στην κορυφή που φοβήθηκες να ανέβεις. Είναι στο λαχείο που καταχώνιασες στο συρτάρι, χωρίς να εξαργυρώσεις, επειδή υπολόγισες το φόρο. Είναι εκεί, στο παράσημο που αρνήθηκες, στα γαλόνια που  ξήλωσες… Είναι εκεί, στα γκολ που έχασες, γιατί έμαθες να σκοράρεις μόνο από στημένες μπάλες. Είναι στο όνειρο που έμεινε μισό, σαν ξύπνησες απότομα για να ζήσεις τον εφιάλτη της ρουτίνας σου, υπηρέτης της σύμβασης.

Είναι εκεί, στα τραγούδια που ακούς και σιγοψιθυρίζεις. Τους βλέπεις στο φεγγάρι που φωτίζει τις νύχτες και διαβάζει τους μύχιους πόθους σου. Είναι στη θάλασσα που φοβήθηκες να ξανοιχτείς, μήπως τυχόν και ναυαγήσεις. Και δε λυπάσαι που ναυαγείς μες στη στολή σου. Φώλιασαν στην έσω έρημο της καρδιάς σου, και ξεπετάγονται σαν όαση.

Είναι εκεί… η μυρωδιά τους ζωντανή, η γεύση τους παρούσα σ’ εκείνο το φιλί το ατελείωτο, που διέτρεξε όλο σου το είναι, που σου ‘δώσε ξανά ζωή, λες και γεννήθηκες τότε. Είναι παντού, στην άσφαλτο, στις διαδρομές σου την αυγή. Είναι στην προσευχή σου… όπως δεν παύεις ποτέ να είσαι στη δική τους. Είναι το τέλος σ’ ένα έργο που θα χάσεις,  επειδή λυπηθηκες να πληρώσεις όλο το εισιτήριο..

Ανθή Γεώργα

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *