Όλα τα δώσαμε.
Μόνο ένα πουλόβερ φθαρμένο. Αυτό το φυλάξαμε.
Κίτρινο πεσμένο.
Είχε με τον καιρό χάσει την ελαστικότητά του. Το πλύναμε, το σιδερώσαμε,
το διπλώσαμε με προσοχή.
Όλα τα δώσαμε.
Δωρεά για τους φτωχούς. Όλα εκτός από το πουλόβερ.
Το κίτρινο πεσμένο, το φθαρμένο.
Αυτό που με τον καιρό είχε χάσει την ελαστικότητά του. Το φοράμε μια εγώ και μια η μάνα.
Για να μην κλαίει που του λείπεις. Για να μην κλαίμε που μας λείπεις.
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
