Υπάρχουν κι άλλα τρένα στους σταθμούς
Τι να σώσεις όταν όλα γύρω σου καίγονται; Με τι κουράγιο να αντιδράσεις όταν μαζί τους καίγεσαι κι εσύ; Δεν τρέφεσαι πλέον με τροφή. Αυτό που σε χορταίνει είναι οι θύμησες, ή μάλλον οι στάχτες που έμειναν από αυτές.
Πυρωμένα σίδερα οι αναμνήσεις καθώς μπήγονται με μανία στο κορμί σου να σε ξεσκίσουν αδιαφορώντας για το αν αντέχεις άλλο. Μπορεί να προχώρησες, μπορεί να συγχώρεσες αλλά η αποτοξίνωση της συχώρεσης δεν μπορεί να γιατρέψει το μυαλό όταν εκείνο επιμένει να θυμάται. Αφού ακόμη αιμορραγεί. Σαν να έχει βάλει σκοπό να σε αφανίσει. Σου κάνει παιχνίδια που μόνο ρυτίδες σου προσθέτουν και κάνουν γκρίζο τον ουρανό σου. Κι εσύ, το σιχαίνεσαι το γκρίζο. Σε διχάζει και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι πρέπει να ζήσεις μια ζωή γεμάτη καταιγίδες.
Δεν μπορείς να σκεφτείς ότι όλη αυτή η μαυρίλα θα σου κρύβει το φως για πάντα. Τα όμορφα πράγματα της ζωής -αν απομείνει κάτι στο τέλος- θέλεις να τα κάνεις χαμόγελα. Θέλεις να ζεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα γίνουν κι αυτά στάχτη. Το βιβλίο που έκαψες έχει κλείσει. Και ένα δάσος καμένο μόνο με αναδάσωση μπορεί να ξαναγεννηθεί.
Εκτός από τον εαυτό σου, δε θα επιτρέψεις ποτέ κανείς να δυσκολέψει ξανά τη ζωή σου και να αποφασίσει για σένα. Κοιτώντας τον καθρέπτη σου ανακαλύπτεις ότι κρύβουν ιστορία οι ρυτίδες που το χαρακώνουν. Μη τις κρύβεις και μη ντρέπεσαι για αυτές. Άσ’ το να γεμίσει κι άλλες.
Αυτή η μυρωδιά που σου γαργαλάει τα ρουθούνια είναι από τις σελίδες του νέου σου βιβλίου που ανοίγεται μπροστά σου. Γέμισε το και άσε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του στη ζωή σου, εκείνος ξέρει και θα σε πάει εκεί όπου ανήκεις. Υπάρχουν τόσα τρένα στους σταθμούς, που σίγουρα κάποιο θα σταματήσει να πάρει και εσένα, μακριά από χαμένες και καμένες στιγμές που σε σημάδεψαν.
Επιβιβάσου, ήρθε η ώρα για νέα ταξίδια!
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
