Μαζί με τις λέξεις, εγκατέλειψα και μένα…

Κάθισα να γράψω. Μετά από καιρό, έβαλα τη μελαγχολική μουσική μου σαν υπόστρωμα της σκέψης μου και ξεχύθηκαν οι λέξεις μου. Είχα πολλά να γράψω. Τόσα, που δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Όλα μπλεγμένα μέσα μου. λέξεις, σκέψεις, όνειρα, και το κουβάρι μόνο γόρδιους δεσμούς δημιουργούσε. Είχα πολλά να γράψω. Τόσα, που φοβόμουν πως δεν θα τελείωναν ποτέ. Αδυναμίες, φόβοι, παραλογισμοί παρέλυαν το χέρι μου κι η πένα ακινητοποιείτο. Είχα τόσα πολλά να γράψω, μα κάτι με κρατούσε πίσω. Ήθελα να σιγήσω τις λέξεις μου, να τις κάψω, να μη με ορίζουν πια αυτές. Τον εαυτό μου τιμωρούσα μακριά τους. Ήθελα να ρίξω αυλαία στην έκφρασή μου. Να υποστηρίξω πως στέρεψα και πως η έμπνευση άλλο δε με ακολουθεί.

Κι έτσι έπνιγα τα θέλω μου και αρνούμουν τις λέξεις μου. Όμως κατάλαβα πως είναι αδύνατο να τους κρυφτώ. Δε διαφέρουν από την ουσία μου. Ήθελα να ζήσω ελεύθερη, χαρούμενη, δίχως την ανάγκη μου να εκφραστώ. Κανείς ευτυχισμένος δε γράφει, διάβασα. Μα ποιος είναι αληθινά κι ατόφια ευτυχισμένος;

Η ζωή δεν είναι δύο άκρα μα ένα συνονθύλευμα στιγμών χαρούμενων και λυπημένων. Δεν μπορείς να έχεις το ένα δίχως το άλλο. Ίσως η γραφή μου με κάνει ευτυχισμένη. Ίσως γι’ αυτό να πνίγομαι όταν δε γράφω. Ίσως η γραφή μου με γεμίζει. Τόσο, που καμιά στιγμή δε θα μπορούσε. Ίσως γράφω για να συγκρατώ στιγμές
ή κερδίζω εμπειρίες για να γράφω… Ίσως δεν έχει σημασία. Άλλωστε, δεν ξεχωρίζω πια τη ζωή από τη γραφή.

Φιλίνα Ιγνατιάδου