Μπήκες σαν θύελλα στη ζωή μου και τα έχεις σαρώσει όλα. Εκεί που ήμουν ήρεμη στο μικρόκοσμο μου τα ανέτρεψε όλα το πέρασμά σου. Δε ρώτησες, όχι, δε θα το επέτρεπε άλλωστε ο εγωισμός σου. Ήσουν βλέπεις από αυτούς τους χαρακτήρες που απλώνουν το χέρι τους και κάνουν δικό τους ό,τι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τίποτε δεν μπορούσε να σου ξεφύγει από τη στιγμή που θα έμπαινε στο στόχαστρο. Γιατί εγώ, λοιπόν, να αποτελούσα την εξαίρεση;
Είδες φως ένα βράδυ και είπες να μπεις. Σε είχε γοητεύσει η καθαρότητα και η αλήθεια μου. Δεν μπορούσες καν να το πιστέψεις πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν τέτοιες γυναίκες. Πολλές ήταν οι φορές που απορούσες, πώς στα κομμάτια καταφέρνω να σε αποσυντονίζω με την αυθεντικότητά μου, και πώς σε αφοπλίζω με την ειλικρίνειά μου. Αυτά είχες ερωτευτεί πάνω μου. Αυτά σε έκαναν να αφεθείς και να γκρεμίσεις το δικό σου τείχος. Κι όσο αυτό έπεφτε, τόσο εσύ είχες αρχίσει να δίνεις και να δίνεις μέρα με τη μέρα και πιο πολλά.
Με ένα μαγικό τρόπο με ταξίδεψες σε μέρη άγνωστα για μένα, σε διαδρόμους περίεργους και όμορφους συνάμα. Μια ξέφρενη πορεία χωρίς φραγμούς να μας κατακλύζουν με συναισθήματα έντασης, πάθους και τρέλας, κι εμείς σαν ταξιδιώτες να προχωράμε ατρόμητοι προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της διαδρομής. Θυμάμαι την επιμονή σου να σπάσουμε τα όρια, να μας ανακαλύψουμε κι ως ένα να πορευτούμε. Κι εγώ; Εγώ, να έχω παραδοθεί η αφελής χωρίς ίχνος φόβου. Δεύτερες σκέψεις, ανύπαρκτες, το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό το περιβόητο “μαζί”.
Καλπάζαμε σε μονοπάτια δικά μας, λες και ο κόσμος μας ανήκε. Λάτρεψα κάθε πνοή που μου χάρισες και κάθε ήχο της χροιάς σου. Έσπασα κάθε όριο, ζώντας στους δικούς μας ρυθμούς, κάνοντας όμως ένα λάθος. Ξέχασα το δίχτυ προστασίας και εμένα ακάλυπτη στην πτώση μου και πώς να ανακτήσω τις δυνάμεις μου με ένα σώμα γεμάτο μώλωπες και μια ψυχή που αιμορραγεί; Από πού αντλεί δύναμη τελικά ένας μισός άνθρωπος που έμαθε να ζει παρέα με το εμείς ως ένα; Πώς να συμβιβαστεί με τη μοναχική πορεία που του χάραξε η ζωή;
Στέλλα Α.
