Μερικοί άνθρωποι αγνοούν πως δεν είναι μόνοι τους επάνω στη γη
Αυτή η απορία στο βλέμμα όταν προσπαθούν να καταλάβουν αν μιλάω σοβαρά, μην πιστεύοντας αυτά που ακούνε τα αυτιά τους, με ξενερώνει διπλά. Η έκπληξη στο πρόσωπό τους μοιάζει τόσο ψεύτικη που μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Το θράσος τους δε να πιστεύουν ότι μόλις σφυρίξουν θα είμαι εκεί χτυπώντας προσοχή σαν φαντάρος, άρχισε να ξεπερνάει την υπομονή μου.
Για στάσου ρε παιδί μου, δηλαδή; Τι νομίζουν, ότι έχουν περισσότερα δικαιώματα από μένα; Η σπατάλη της ανοχής μου για τους άλλους με έπνιξε. Έμαθα να υπομένω, να περιμένω και το βασικότερο να νιώθω. Αυτό όμως δεν είναι πάντα καλό. Γιατί κάποια πράγματα καλύτερα να μην τα αντιλαμβάνεσαι. Προτιμότερο να είσαι περιορισμένης ευθύνης πάρα να γνωρίζεις εκ των προτέρων τι ακολουθεί.
Ό,τι σε ενοχλεί, αυτό σου χτυπάει τη πόρτα και ότι περιμένεις και απεύχεσαι, έρχεται να σου επιβεβαιώσει πόσο προβλέψιμη είναι η ζωή. Η μόνη μου υποχρέωση πλέον είναι να τρέξω μακριά για να σώσω λίγες στιγμές για μένα πριν με πιάσει το φιλότιμο και τις σκορπίσω και αυτές άδικα.
Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά θα το τολμήσω. Βαρέθηκα να δίνω ευκαιρίες άνευ όρων λες και μου περισσεύουν επειδή κάποιοι νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να τις απαιτούν. Γέμισα τοξίνες με όλα αυτά και οι ρυτίδες μου μεγάλωσαν αρκετά για να αντέξουν κι άλλη ξινίλα. Μερικοί άνθρωποι αγνοούν πως δεν είναι μόνοι τους επάνω στη γη. Και εγώ δεν έχω σκοπό να εξηγώ ούτε να προσπαθώ τσάμπα.
Βαρέθηκα να δηλώνω παρών όταν με χρειάζονται. Η ευαισθησία μου και η προθυμία μου, ναι είναι αδυναμία το παραδέχομαι, αλλά δική μου.
Θέλω να τη δωρίζω όπου γουστάρω. Όχι να μου την κλέβουνε επειδή νομίζουν ότι τους ανήκει.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
