Ένα δυνατό κύμα μπορεί να σε πνίξει
Δε μετανιώνω για αυτά που κάνω, ούτε για το τίμημα που θα πληρώσω στο τέλος της διαδρομής. Πάντα ο λογαριασμός είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι υπολογίζεις την ώρα της πληρωμής. Αν άξιζε τον κόπο μην το σκέφτεσαι καθόλου, πλήρωσε το αντίτιμο και προχώρα. Λίγα πράγματα αξίζουν πραγματικά στη ζωή και η αξία τους είναι ανεκτίμητη όσο και να κοστίζει.
Ξέρεις, τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου, εσύ επιλέγεις πώς θα τους περπατήσεις. Εσύ τους στρώνεις και εσύ τους χαλάς γεμίζοντάς τους λακκούβες. Αν πριν τους διαβείς έβλεπες πως είναι ανώμαλοι θα τους προσπερνούσες. Δε θα τους επέλεγες ενώ ήξερες ότι θα σε κούραζαν. Είναι, πώς να στο πω; Σαν να έχει φουρτούνα κι εσύ να πηγαίνεις εγωιστικά στη θάλασσα να κάνεις μπάνιο, ενώ γνωρίζεις ότι ένα δυνατό κύμα μπορεί να σε πνίξει. Αντί να φύγεις και να πας σε μια άλλη μέρα να κάνεις το μπάνιο σου, εσύ το ρισκάρεις βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή σου.
Έτσι έκανες και με τους δρόμους που επέλεξες στη ζωή. Τους πιο ακατάλληλους διάλεγες πάντα, ενώ παραδίπλα υπήρχαν πολλοί που σίγουρα θα σε ταξίδευαν καλύτερα. Θα μου πεις τώρα ότι ήθελες να ζήσεις έντονα και να αισθανθείς όπως οι αναβάτες που κάνουν μότο κρος, πως ήθελες η αδρεναλίνη σου να χτυπάει κόκκινο. Σε καταλαβαίνω. Κι εγώ μαζί σου. Αλλά μην αρχίζεις τώρα τις τσιγκουνιές. Ο λογαριασμός στο τέλος πρέπει να εξοφληθεί. Τι πιο όμορφο από το να κάνεις το κέφι σου και να εκτίεις και την ποινή σου; Τα χρωστούμενα δεν τα γουστάρει η ζωή. Της αρέσουν οι κιμπάρηδες που το λέει καρδιά τους. Γουστάρει να σου δίνει ό,τι επιλέγεις, αλλά θυμώνει αν την αφήσεις ανεξόφλητη.
Ξέρεις τι γουστάρω εγώ κάθε φορά που περνάει η μπόρα; Το αύριο που μου χαμογελάει σαν μωρό, και θέλω να τρέξω να το πάρω στην αγκαλιά μου και με την αγάπη μου να το μεγαλώσω. Αυτό έχει πλέον αξία για μένα, και ζω για να το δω να αντρειεύει μέσα από τα χέρια μου.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
