Ο μυθικός φοίνικας, πουλί της αρχαιότητας, ήταν αυτός που ξεχώριζε και μέχρι και σήμερα διαφέρει από όλα τα πλάσματα που έχουν περάσει από αυτό τον κόσμο. Αυτός ήταν ο μισός αετός και ο υπόλοιπος παγόνι. Μα αυτό που ήταν το εντυπωσιακό με εκείνον, δεν ήταν ούτε η ομορφιά του, ούτε ο τρόπος που ζούσε, αλλά εκείνος με τον οποίο πέθαινε και ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του.
Λέει λοιπόν ο μύθος, πως αυτός ζούσε εκατό χρόνια και όταν έφτανε η ώρα να πεθάνει έφτιαχνε μια φωλιά από εύφλεκτα φυτά και μπαίνοντας σε αυτή αυτοαναφλεγόταν. Όμως οι στάχτες που μέναν πίσω του ήταν αυτές οι οποίες τον ξαναγεννούσαν ακόμα πιο δυνατό για να ζήσει άλλα τόσα χρόνια. Πες μου πραγματικά, δεν ακούγεται παράλογο αν το σκεφτείς σαν ενδεχόμενο στηριζόμενος στη λογική;
Κατά πάσα πιθανότητα θα μου πεις ναι, φαντάζει παραμύθι, κι όμως… δεν ξέρω για τους άλλους γύρω μου, μα μπορώ να σου πω αναφορικά με μένα, πως αυτός ο φαινομενικά μύθος είναι αποκύημα αλήθειας. Γιατί όταν τσουρουφλιστείς, καείς, λυγίσεις από τα βάρη που φορτώθηκες, συρθείς, τότε αν το λέει η ψυχούλα σου, βάζεις μια φωτιά, τα καις όλα και μαζί και σένα και τότε… ναι, τότε ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου πιο δυνατός, γνωρίζοντας πως έπρεπε να περάσεις από τις φλόγες για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή για τον εαυτό σου. Να, όπως ο φοίνικας και εσύ.
Χριστίνα Ρογκάκου
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
