Πέρασε η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου σαν θάλασσα. Και αν κάτσω και τη διηγηθώ στους ανθρώπους, μοιάζει με ταινία φαντασίας. Η ζωή μου έχει λίγες αχτίδες φωτός, είναι γεμάτη πόλεμο και οι στιγμές ειρήνης είναι ελάχιστες. Δεν ξέρω αν υπάρχει σωτηρία σε όλο αυτό που ζω. Ένας συνεχής πόλεμος, μια πραγματικότητα γεμάτη υποκρισία.
Η σωτηρία μου μάλλον θα αργήσει. Γιατί πρέπει να καταφέρω να βγάλω τις προσωπίδες όλων αυτών που εχθρεύονται την αλήθεια. Κουράγιο και ελπίδα έχω ακόμη αμέτρητα, μα οι επιθέσεις τους δεν καθυστερούν. Προσπαθούν να με αιφνιδιάσουν. Συνέχεια μου επιτίθενται με στημένες εκφράσεις και κινήσεις. Στημένοι άνθρωποι που προσπαθούν να ξορκίσουν το καλό. Το έχουν κάνει εχθρό τους. Θέλουν να αποδείξουν πόσο κακοί και μικρόψυχοι είναι, αυτός είναι ο στόχος τους.
Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, έτσι νομίζουν και όλο πολεμούν να πέσει η δική μου αυλαία. Δεν επιθυμούν να επιζήσω, είμαι σίγουρη για αυτό. Επιθυμούν να με κομματιάσουν, αυτός είναι ο στόχος τους. Διαρκής πόλεμος καλού και κακού και όποιος επιβιώσει. Και όλο προσπαθώ να απαλλαγώ από τη δική τους φρίκη και ξέρω πως πρέπει να φανώ γενναιόδωρη στις αντιδράσεις μου.
Η συνείδησή μου, μου επιβάλλει να απαλλαγώ δια παντός από όλους αυτούς που επιθυμούν να μου καταστρέψουν το παρόν. Να κάψω τη συνθήκη ζωής που κάποτε υπέγραψα μαζί τους σε μια στιγμή που με βρήκαν αδύναμη και με ποδοπάτησαν. Θέλω να στραγγαλίσω όλον αυτόν τον πόνο που προκαλούν αυτοί οι περαστικοί. Θέλω να ελευθερώσω ψυχές φυλακισμένες που αιχμαλωτίστηκαν σε φυλακές ύψιστης ασφαλείας λόγω φόβου και ανασφάλειας.
Θέλω αυτά τα μισοπεθαμένα τους πρωινά να τα μετατρέψω σε ηλιόλουστα γεμάτα ελπίδα και οι δρόμοι να ξαναγεμίσουν περιπατητές μοναχικούς, περίεργους και αισιόδοξους, που να αγαπούν την ζωή και να θέλουν να την ζήσουν τίμια χωρίς πρόθεση να βλάψουν τον συνάνθρωπο. Θέλω να τους δώσω πίσω τα χρόνια που βάναυσα τους στέρησαν πουλώντας τους φόβο. Θέλω να τους μάθω να μιλούν και να σταματήσουν να σιωπούν γιατί η παρατεταμένη σιωπή είναι πολύ επικίνδυνη, συσσωρεύει συναισθήματα και στο τέλος δημιουργεί θύματα. Και όσο ο άνθρωπος τη συνηθίζει, τόσο μεγαλύτερο ξέσπασμα θα κάνει. Είναι και αυτή μορφή καταπίεσης.
Θέλω να ξυπνήσω μέσα τους τα συναισθήματά τους που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν λόγω φόβου.
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
