Η κουζίνα της
Όταν βρίσκεσαι εκεί, ξαφνικά σταματούν οι περιττοί ήχοι και η φασαρία. Σαν να πατάς ένα κουμπί και να δυναμώνεις την ένταση μονάχα στους ήχους που σε ενδιαφέρουν, σαν να εστιάζεις σε ό,τι γαληνεύει τα μάτια σου. Ίσως για μερικά λεπτά να εκτιμάς περισσότερο ό,τι βλέπεις γύρω σου.
Αυτό το μέρος ίσως να είναι το γραφείο που έχεις τον υπολογιστή σου. Ίσως να είναι μια γωνιά στο σαλόνι του σπιτιού σου, που μόλις κάθισες να διαβάσεις το βιβλίο σου. Ίσως να είναι το μπαλκόνι σου, που συνήθως απολαμβάνεις τον καφέ σου στο αγαπημένο σου φλιτζάνι.
Εκείνη, λοιπόν, θα τη βρεις στην κουζίνα της. Περιτριγυρισμένη από πάγκους γεμάτους από μπαχαρικά και κατσαρόλες που αχνίζουν. Εκεί ο αέρας παίρνει απ’ το χέρι το φθινοπωρινό φως και μπαίνουν απ’ το ανοιγμένο παράθυρο. Εκεί οι ήχοι μπλέκονται και συνεργάζονται. Συναντιέται η μπλουζ με τον Chopin και το Χατζηδάκη και η βροχή απ’ έξω, με το ελαιόλαδο που καραμελώνει το κρεμμύδι στο τηγάνι.
Θα ακούσεις το μαχαίρι να ψιλοκόβει σκόρδο, το μύλο να συνθλίβει κόκκους πιπεριού, το πιρούνι να “χτυπάει” αυγολέμονο, το νερό που κοχλάζει στην κατσαρόλα, το κουτάλι που ανακατεύει τη σάλτσα, το ταψί που ακουμπά με δύναμη στον πάγκο, καυτό και περήφανο.
Στην κουζίνα της πάντα θα βρεις ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Για εκείνη και το φαγητό. Ελεύθερη, ξυπόλυτη, με μαζεμένα μαλλιά και σηκωμένα μανίκια. Εκεί θα τη συναντήσεις, στην κουζίνα της. Μαζί με τα μπαχαρικά της, τις μελωδίες, το κόκκινο κρασί της και το μειδίαμα στα χείλη της.
Ηρώ Καμπούρη