Πού πήγαν οι άνθρωποι που νοιάζονται;

Πού είναι εκείνοι που κάποτε για αυτούς έκανες τη νύχτα μέρα για να είσαι εκεί, δίπλα τους. Να τους παρηγορείς για τη δουλειά που έχασαν; Για τον έρωτα που τους φέρθηκε σκάρτα και ένιωθαν πως θα πεθάνουν μόνοι; Πού είναι;, ψιθυρίζεις μέσα στον πόνο σου, εκείνοι που πριν προλάβουν να πουν τι χρειάζονταν ήσουν έξω από την πόρτα τους, για να τους δώσεις δύναμη και κουράγιο;

 

Χτύπαγε θυμάσαι το τηλέφωνό σου και δεν υπολόγιζες κούραση, αϋπνία, αφραγκία. Δεν τους φόρτωσες τα δικά σου. Ποτέ. Μα και όταν πήγαινες να πεις, η απάντηση ίδια. Τι ανάγκη έχεις εσύ; Μια χαρά όλα. Και εσύ σιωπούσες και συμπαραστεκόσουν. “Οι φίλοι μου”, έλεγες, “οι άνθρωποι οι δικοί μου”. Γιατί έτσι είναι.

Να δίνω, χωρίς να περιμένω. Και πόσο δίκιο είχες τελικά… Χωρίς να περιμένεις. Και εκείνη την ημέρα που εσπευσμένα κάποιος γείτονας σε συνόδεψε σε ένα εφημερεύον νοσοκομείο, γιατί κάποιος γείωσε την κλήση σου, είχε βλέπεις επανασύνδεση του έρωτα του και κάποιος άλλος σου μίλησε βιαστικά λέγοντάς σου να τα πείτε άλλη στιγμή γιατί ήθελε να κοιμηθεί, εσύ άρχισες να καταλαβαίνεις πως ίσως να μην είναι και τόσο όμορφα, αγγελικά πλασμένος ο κόσμος που ζεις. Πως θα πρέπει να χαθείς για να δεις σε ποιον θα λείψεις.

 

Μα αυτό που επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα, δεν το αντέχεις. Σε πονά. Σε θλίβει και νιώθεις να ασφυκτιάς. Μαθαίνεις όμως πως δεν αξίζει να επενδύεις το χρόνο σου σε κάποιον που δεν του αξίζει, σε κάποιον που δεν έκανε τίποτα για να σταθεί στο πλευρό σου όταν το είχες ανάγκη. Πως τελικά εκείνοι που πρέπει να φύγουν, είναι εκείνοι που χάρηκαν με τη λύπη σου. Τραγική διαπίστωση. 

 

“Ζητείται άνθρωπος”, μονολογείς. Άνθρωποι. Άνθρωποι που να νοιάζονται..