Φ. Ο. Β. Ο. Σ.
Φοβάσαι.
Την αβάσταχτη ιδέα της ανακοίνωσης, πως χάνεις την εργασία σου.
Την άγρια διαπίστωση, ότι το πορτοφόλι σου δεν έχει πλέον χρήματα.
Το περίεργο συναίσθημα, της διαδήλωσης για τα αυτονόητα αιτήματά σου.
Τα βασανιστικά λεπτά της αναμονής, πριν τ’ αποτελέσματα συγκεκριμένων εξετάσεων για την υγεία σου.
Τις ατελείωτες νύχτες, με τις σκοτεινές ώρες της που δεν περνούν.
Τις φωτεινές ημέρες, που με πίκρα σου αφήνουν μια γλυκιά ανάμνηση.
Τα ζεστά χαμόγελα, που κρύβουν άδηλη υποκρισία.
Τον άκρατο θυμό, που κουβαλάει στυγνή βία.
Τα βαθιά γέλια, που υποδέχονται ενδεχόμενα βουβά κλάματα.
Τη χρωματιστή χαρά, που γεμίζει με γκρίζα θλίψη.
Την ανυπόφορη σκλαβιά, που ενέχεται στην ελευθερία σου.
Την ανέγνωρη αρρώστια, που φωλιάζει στην υγεία σου.
Την αγνοούμενη αθωότητα, που γυρεύεις στον εαυτό σου.
Την άδολη καλοσύνη, που αναζητάς στην κακία του κόσμου.
Τον εύθραυστο σεβασμό, που εκλείπει με αυθαίρετη αρπαγή.
Τα ακέραια όνειρα, που γυρεύεις στους εφιάλτες σου.
Τις μαύρες σκέψεις, που λερώνουν το λευκό του μυαλού σου.
Κοιτώντας όμως κατάματα το φως και την αλήθεια, ο φόβος παύει να υπάρχει!
Φ ορέας
Ό μοιων
Β ολικών
Ο ρίων
Σ υμπεριφοράς
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
