Το μπαλόνι που το έλεγαν “ελπίδα”

Είναι η ψυχή μας σαν ένα μικρό παιδί με το μπαλόνι του. Δες το πώς αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι του, δες το πώς το συντροφεύει. Τους ενώνει, βλέπεις, εκείνο το μικροσκοπικό νήμα. Τόσο μικρό, αλλά τόσο ισχυρό που τους κάνει αχώριστους. Έτσι, βαδίζουν μαζί, σταθερά, στην ίδια κατεύθυνση.

Να το αγαπάς αυτό το παιδί, να το κρατάς τρυφερό, αθώο και ευαίσθητο. Να το προσέχεις το παιδί αλλά και το μπαλόνι του. Κι αν συναντήσεις στη διαδρομή παιδιά που να του μοιάζουν, αγάπησέ τα κι αυτά και κράτησέ τα πλάι σου. Κράτα το μπαλόνι σου, μικρό μου, μακριά από τη βροχή και τις καταιγίδες. Πρόσεξε. Μην τις αφήσεις να το πειράξουν. Προστάτεψέ το. Κράτα το σφιχτά απ’ το νήμα. Τύλιξέ το στο χέρι σου και μην το αφήσεις ποτέ.

Θα συναντήσεις στο δρόμο σου παιδιά χωρίς ευαισθησία, χωρίς χρώματα φωτεινά σαν τα δικά σου. Χωρίς μπαλόνι. Θα κρατούν μονάχα πέτρες και θα λιθοβολούν. Μη φοβηθείς μικρό μου. Κι αν καταστρέψουν το μπαλόνι σου, μη λυπηθείς, μην κλάψεις… έχεις ακόμα το νήμα δεμένο σφιχτά στο χεράκι σου. “Πίστη” είναι το όνομά του και παραμένει ανθεκτικό όσο συνεχίζεις να το κρατάς με όλη σου τη δύναμη.

Να θυμάσαι μικρό μου, ο χρόνος είναι ο  άνεμος που πάντα φέρνει ομορφιά στο τέλος. Φέρνει και μπαλόνια. “Ελπίδα” τα λένε. Θυμάσαι; Αυτό ήταν το όνομα και του δικού σου μπαλονιού! Όλοι έχουν από ένα. Κάποιοι πορεύονται για πάντα μαζί του και κάποιοι απλά δεν κράτησαν σφιχτά το νήμα. Κοίτα ψηλά στον ουρανό! Δες πόσα μπαλόνια έφερε ο χρόνος. Δέσε τα στο χεράκι σου. Κρατήσου γερά απ’ την “πίστη”, πέτα με την “ελπίδα” πάνω απ’ την καταιγίδα και κατάκτησε τον κόσμο!

“Μην υποτιμάτε την ευαισθησία θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που με αυτή τον κατακτάς.” – Μάνος Χατζιδάκις

Ηρώ Καμπούρη

https://www.youtube.com/watch?v=fsiGp-69mBA&feature=youtu.be