Γρίπη στον καιρό του κορονοϊού

Τέλη Οκτώβρη πια και όπως γνωρίζουμε οι πρώτες ιωσούλες έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Δοξάζεις το Θεό που δεν έχεις νιώσει ακόμα πονόλαιμο, δε σε έχει πιάσει συναχάκι, που νιώθεις τέρας υγείας! Άλλωστε έχεις «κουμπώσει» ένα σωρό βιταμίνες από τα μέσα Σεπτέμβρη κιόλας, έχεις στύψει το χυμό όλων των βιολογικών πορτοκαλιών όλων των κτημάτων της Αιτωλοακαρνανίας, τρως άπειρα ακτινίδια γνωστά για τη βιταμίνη C τους και στο τσακίρ κέφι παίρνεις και κάνα λεμόνι και το γλείφεις με ξινισμένη μούρη για έξτρα βιταμίνη C.

Μέσα στα –ουκ ολίγα- άγχη σου ένα ακόμα σε ταλανίζει. «ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΥΩΣΩ». Και δωσ’ του τα ζεστά ρουχαλάκια από νωρίς και να οι καλτσούλες διότι ως γνωστόν το κρύο έρχεται από τα πόδια και να τα φουτεράκια κουμπωμένα ως το σκαλπ ώσπου…

Ξυπνάς το πρωί να ξεκινήσεις τη μέρα σου και κάτι σε ενοχλεί στο λαιμό. «Μπα, η ιδέα μου είναι» λες. Να οι πρώτες μυξούλες. Ωπ! Να και ένα «γκουχ» που ξεπόρτισε! Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, εθελοτυφλείς, λες «θα στραβοκατάπια το σάλιο μου μωρέ» και απαξιείς για εκείνο το βουητό στ’ αυτιά.

Βγαίνεις έξω και πας στη δουλειά. Καλημερίζεις και πας στο πόστο σου. Πίνεις δυο γουλιές καφέ και σαν να νιώθεις καλύτερα. Χαμογελάς πονηρά. «Εεεεμμμ αν είσαι προνοητικός και προσέχεις δεν σε πιάνει τίποτα! Τσάμπα κατέβαζα τόσες σκελίδες σκόρδο μαζί με τη μεσημεριανή μου λαχανοσαλάτα; Μην πω για τα τσιπουράκια που κατέβαζα τα πρωινά γιατί ως γνωστόν το τσίπουρο γιατρεύει πάσα νόσο και πάσα μαλακίαν. Αγόρι μου, είσαι περδίκι!». Τις σκέψεις σου διακόπτει ένα συνεχόμενο «Γκουχ, γκουχ, γκουχ, γκουχ» σαν βαγόνια στη σειρά ενός ξεχαρβαλωμένου τρένου. Τα πάντα παγώνουν. Οι συνάδελφοί σου γυρνούν και σε κοιτούν με γουρλωμένα μάτια. Κλείνουν τα τηλέφωνα, σταματούν τις ομιλίες και στριμώχνονται όλοι μαζί στο παράθυρο. Είσαι μόνος. Είναι πολλοί. Τους κοιτάς, σε κοιτούν. Τους κοιτάς απορημένος, σε κοιτούν τρομοκρατημένοι. Περνάνε μπροστά από τα μάτια σου στιγμές από το μέλλον.

Σε έχουν σταυρώσει, αφού πρώτα σε έχουν τυλίξει παντού με πλαστική μεμβράνη και αφού έχουν κολλήσει τη μεμβράνη με ταινία ώστε να μη φύγει και σε λιθοβολούν. «Πέθανε μικρόβιο κακό και θανατηφόρο, πέθανε!» σου φωνάζουν με μίσος. Κάποιος πιο φανατικός παίρνει βράχο και στον πετάει και ένας ακόμα πιο φοβισμένος φέρνει τσιμέντο να σε χτίσει. Μια τύπισσα με στολή αστροναύτη ανάβει σπίρτο και σου πετάει πετρέλαιο από ένα μπιτόνι έτοιμη να σε μπουρλοτιάσει και κάπου εκεί εσύ συνέρχεσαι και επανέρχεσαι στο παρόν.

«Έχεις κορονοϊό και ήρθες να μας κολλήσεις;» σου φωνάζει με τσιριχτή φωνή η κυρία που την ενοχλούν μέχρι και τα άντερά της στο γραφείο. «Εγώ δεν…» ίσα που προλαβαίνεις να ψελλίσεις. Μια φωνή αντρική τώρα ακούγεται πιο ψύχραιμη. Είναι του προϊστάμενού σου. «Πάρε άδεια σήμερα και αύριο έλα μόνο με το αρνητικό τεστ στα χέρια σου αλλιώς μην έρθεις καθόλου» σου λέει. Είσαι μόνο δύο μήνες στη δουλειά, ένας απλός αριθμός, ούτε αποζημίωση δε δικαιούσαι.

Με χέρια που τρέμουν φεύγεις σαν κυνηγημένος και πας σπίτι να σκεφτείς τι θα κάνεις. Δε διαθέτεις 80 ευρώ για το τεστ, έχεις μόνο 17,50 για να περάσεις την εβδομάδα σου ώσπου να πληρωθείς. Τηλεφωνείς στον οικογενειακό σου γιατρό για συμβουλές. Μετά από ώρα βρίσκεις τη γραμματέα του. Ζητάς ραντεβού. «Πολύ ωραία, σας βολεύει 17 Γενάρη; Δεν έχω τίποτε άλλο νωρίτερα διότι λόγω covid ο γιατρός εξετάζει μόνο απόγευμα και μόνο λίγα άτομα την ημέρα». Τηλεφωνείς και σε άλλους γιατρούς. «Θα απευθυνθείτε στον οικογενειακό σας γιατρό» σου λένε κάποιοι και κάποιοι άλλοι σου λένε ότι ραντεβού έχουν τον Απρίλη του 2024.

Έχεις πανικοβληθεί. Αν πας σε δημόσιο νοσοκομείο ίσως όντως αρπάξεις covid και γύρευε και πότε θα ξεμπερδέψεις.

«Δε γαμιέται, θα δανειστώ 80 ευρώ» σκέφτεσαι. Από πού όμως; Όλοι είναι σε δεινή οικονομική κατάσταση. Ο κολλητός σου έχει να σου δώσει 20, η γιαγιά σου αλλά 30, (είναι αυτά που θα πήγαινε να ψωνίσει στη λαϊκή) και η θεία Ευτέρπη τα υπόλοιπα 30.

Πηγαίνεις και τα παίρνεις από το σπίτι του καθενός ενώ στα έχουν αφήσει σε πολιμπάγκ έξω από την πόρτα.

Επιτέλους η ώρα του τεστ. Έχεις προσευχηθεί στο Χριστούλη, στον Αλλάχ, στους 12 θεούς του Ολύμπου και στον Άγιο Δημήτριο το Μυροβλύτη που είναι και προστάτης σου –μεγάλη η χάρη του– να βγει αρνητικό το τεστ.

«Αρνητικό κύριε Τομπούλογλου» σου λέει ψύχρα μια νοσοκόμα. Ευχαριστείς το Χριστούλη, τον Αλλάχ, τους 12 θεούς του Ολύμπου και τον Άγιο Δημήτριο το Μυροβλύτη.

Την άλλη μέρα πας και το δείχνεις με ικανοποίηση στον προϊστάμενό σου. «Περάστε στο πόστο σας κύριε Τομπούλογλου» σου λέει ενώ στο μυαλό σου παίζει το εξής σκηνικό. Έχεις πάρει το αρνητικό τεστ και του το δίνεις να το φάει και μετά έχεις πάει στην υστερική του γραφείου και βήχεις στη μούρη της αφού ακόμα δε γνωρίζει για το αρνητικό τεστ. Αυτή παθαίνει αμόκ και αρχίζει να τρέχει και να φωνάζει «πιάστε τον, πιάστε τον» ενώ εσύ δήθεν αδιάφορος, δήθεν ανήξερος την κοιτάς απορημένος.

Έχουν περάσει ήδη δύο εβδομάδες που είσαι περδίκι. Ξυπνάς το πρωί για να πας στη δουλειά. Έχεις μια ενόχληση στο λαιμό, μύξες και βήχεις σαν μουλάρι ξεσαμάρωτο. Σκέφτεσαι να πέσεις από το μπαλκόνι αλλά θα πονέσει. Να αυτοπυρποληθείς αλλά όχι. Να πιεις χλωρίνη αλλά σε πιάνει αποστροφή στην ιδέα. Καλύτερα να ξεκινήσεις τα τηλέφωνα για δανεικά. Και μόλις τους ξεχρέωσες τα προηγούμενα γαμώτο…

* Είναι ύπουλος αυτός ο ιός φίλοι μου. Η πραγματική επικινδυνότητά του είναι ότι θα μας κάνει μισανθρώπους.

Εύα Κοτσίκου