Αγάπησε τα σκοτάδια μου

Αγάπησέ με στα σκοτάδια μου.
Όταν δεν αντέχω να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Όταν η λογική με εγκαταλείπει
και το παρελθόν μου επιστρέφει να με στοιχειώσει.

Αγάπησε εκείνες τις στιγμές
που το χαμόγελο μου σβήνει,
τα μάτια μου χάνουν τη λάμψη τους
και το βλέμμα μου περιφέρεται απλανές
μη γνωρίζοντας τι αναζητά.
Εκείνες τις στιγμές που πνίγομαι.
Που μόνο δάκρυα αναβλύζουν απ’ τα μάτια μου,
που θέλω να φωνάξω
μα ξεχνάω να αρθρώνω λέξεις.

Αγάπησε τις αδυναμίες μου,
τα λάθη μου, την πλευρά μου
για την οποία δεν είμαι και τόσο περήφανη.
Την πλευρά που κρύβω από όλους·
καμιά φορά ακόμα κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό…

Έχω ένα σκοτάδι μέσα μου,
ένα έρεβος, που συνεχώς παλεύει με το φως μου.
Δυο αντικρουόμενες δυνάμεις μάχονται να με κυριέψουν.
Κι εγώ, υποκύπτω κάθε φορά στον νικητή.
Αν δεν αποδεχτείς το σκοτάδι μου,
την ύπαρξή του μέσα στα σωθικά μου,
τότε είναι αδύνατο να με αγαπήσεις.

Δεν είμαι φως, δεν είμαι έρεβος.
Είμαι μια μείξη και των δύο.
Δεν αλλάζω το σκοτάδι μου για την πιο φωτεινή ακτίδα ηλίου.
Μα ούτε και το φως μου ξεπουλάω, για κάποιο άλλο φωτεινότερο.
Είμαι δική τους και είναι δικά μου.

Αγαπώ τα σκοτάδια μου
κι ας είναι καρφιά που με ματώνουν.
Αναγεννιέμαι κάθε φορά από τις στάχτες μου
και ετοιμάζομαι για την επόμενή μου μάχη.

Αγάπησέ με για αυτό
που πραγματικά είμαι
-ένα κράμα σκότους και φωτός-
και όχι γι’ αυτό που ονειρεύεσαι πως είμαι…

Φιλίνα Ιγνατιάδου