Προλαβαίνουμε να σώσουμε και να σωθούμε

Η ζωή μας εδώ και ένα χρόνο περίπου έχει πάρει μια άλλη τροχιά. Είναι λες και κάποιος πάτησε το «pause» και μας ανάγκασε να σταματήσουμε, να σταματήσουμε όλη αυτή την ακατάπαυστη σπατάλη υλικών και συναισθηματικών αγαθών. Ξοδεύουμε ασύστολα κύριοι! Φερόμαστε αχάριστα τόσο στον πλανήτη που μας φιλοξενεί, όσο και στους ανθρώπους του.

Αδιαφορούμε για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας από τη στιγμή που δε μας αφορά άμεσα, από τη στιγμή που δε χτυπά τη δική μας πόρτα, από τη στιγμή που δεν πλήττει εμάς προσωπικά. Συμπεριφερόμαστε λες και δεν υπάρχει. Έχουμε χάσει την ανθρώπινη πλευρά μας, έχουμε αλλάξει όψη, μοιάζουμε περισσότερο με άγρια θηρία παρά με ανθρώπους.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν, τι έχει πάει τόσο λάθος με την πάρτη μας. Γιατί χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να φάμε τις σάρκες μας, να κρίνουμε, να βάλουμε ταμπέλες, να κολλήσουμε στον τοίχο, ν’ απομονώσουμε, να… να… χίλια άχρηστα και αρνητικά, αντί να κάνουμε κάτι όμορφο, πού να πάρει! Δυο ζεστές κουβέντες, ένα χαμόγελο (έστω και κάτω από τη μάσκα), ένα πιάτο φαγητό σε κάποιον που δυσκολεύεται αυτό το διάστημα. Ένα τηλεφώνημα, ένα «χρειάζεσαι κάτι;», λίγο νερό, λίγο περίσσιο φαγάκι σ’ ένα αδέσποτο ζώο.

Η καραντίνα είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Υπάρχουν και οι μοναχικοί άνθρωποι που η μοναξιά τους επιδεινώνεται αυτό το διάστημα. Ξέρεις ότι υπάρχει κόσμος που πάει στο σούπερ μάρκετ ή στο φούρνο για ν’ ανταλλάξει μια «καλημέρα»; Αν έχεις ζήσει μόνος σου σε ξένο μέρος, ίσως καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ, ίσως το έχεις ζήσει και συ..

Ανθρωπιά, κατανόηση και αλληλοβοήθεια για μένα. Μόνο αυτά θα μας πάνε μπροστά, μόνο αυτά θα μας οδηγήσουν πίσω στην ανθρώπινή μας φύση που τόσο πολύ πολεμάμε, που τόσο πολύ πασχίζουμε να διώξουμε από πάνω μας. Λες και η ευαισθησία είναι ντροπή! Λες και κερδίζεις κάποιο βραβείο με τη σκληρότητα!

Ας συνέλθουμε κύριοι, εμείς ευθυνόμαστε γι’ αυτή την κατάντια του κόσμου. Εμείς ζούμε μέσα σ’ αυτόν, κανείς Θεός δε μας τιμωρεί, εμείς τιμωρούμε τους εαυτούς μας και τις επόμενες γενιές με την αδηφαγία μας. Μάθε επιτέλους άνθρωπε του 2020 να δίνεις αντί να κρίνεις! Μάθε επιτέλους ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη, αντί να τη μετατοπίζεις από δω και από κει. Μάθε να είσαι άνθρωπος !

Μοσχούλα Σολάκη