Δικαίωμα μου αν ακόμα σ’ αγαπώ
Post Views: 10
Δικαίωμα μου, ξέρεις. Δικαίωμα μου που σε αγάπησα κι ας μη σε ήξερα καλά. Που ξενυχτούσα κρατώντας μια φωτογραφία σου και χαμογελούσα σαν άγουρη έφηβη στο πρώτο της κεραυνοβόλο σκίρτημα. Που σκάλωνα στο χαμόγελο και στο βλέμμα σου, άγγιζα ευλαβικά ό,τι όμορφο εντόπιζα κι έπλεκα μ’ αυτό το εργόχειρο της ιδανικής πλευράς του εαυτού σου. Κι αυτήν ερωτευόμουν κάθε μέρα και πιο πολύ.
Δικαίωμα μου που επέλεγα να σκοτώνω ή να ανασταίνω τη ζωή μου – όπως το πάρει κανείς – με το να σε ονειρεύομαι. Με το να παίρνω την πένα της ψυχής μου και βουτώντας την στο μελάνι του παραλόγου του έρωτα, να σκαρώνω σενάρια με μας τους δύο πρωταγωνιστές. Σενάρια κινηματογραφικά, που μας περνούσαν από χίλια σαράντα κύματα. Μα λίγο πριν τους τίτλους του τέλους, μας θέλανε αγκαλιασμένους να έχουμε επιτέλους καταλήξει σε μια δική μας, του Παραδείσου, γωνιά.
Δικαίωμα μου ξέρεις, που επέμεινα πεισματικά σ’ αυτό το όνειρο που εσύ το μετουσίωσες σε πόλεμο. Κι αν έχασα, δικαίωμα μου που βάπτισα τη θύμησή σου λάφυρο, και την διπλοκλείδωσα στην καρδιά μου, σε ένα κελί από μετάξι καμωμένο, που εσένα από πάντα του περίμενε.
Ήτανε δικαίωμα μου, που λες, να σε ερωτευτώ, να σε εξιδανικεύσω και να σε διεκδικήσω. Κι ύστερα να πονέσω. Κι ύστερα να παραιτηθώ. Κι ύστερα να σε αποθηκεύσω ως απωθημένο στο σκληρό δίσκο της ύπαρξής μου. Κι όλοι ξέρουμε τι εστί απωθημένο.
Πρέπει να παραδεχτώ όμως, ότι σαφώς είχες κι εσύ δικαιώματα. Κι ήτανε δικό σου το δικαίωμα να μη με αγαπήσεις. Να μη με σκέφτεσαι όπως εγώ. Να μη μου ανοίξεις μια Κερκόπορτα, στα όνειρα σου να τρυπώσω.
Ήτανε δικό σου το δικαίωμα να φοβάσαι να αγαπηθείς και να κρατάς όρθιο, με νύχια και με δόντια, το γυάλινο κάστρο του δικού σου κλειστοφοβικού παραμυθιού.
Ήτανε δικό σου το δικαίωμα να πορεύεσαι σύμφωνα με τις δικές σου επιθυμίες, τις δικές σου ανάγκες, τις δικές σου ανασφάλειες και τους δικούς σου φόβους.
Μα απέναντι από τα δικαιώματα, ισότιμες και δικαίως απαιτητικές, στέκουν παρατεταγμένες οι υποχρεώσεις. Κι είχες την υποχρέωση, πρωτίστως, να σέβεσαι και να μην ακυρώνεις τα συναισθήματά μου. Κι είχες την υποχρέωση να κρατήσεις αποστάσεις ασφαλείας κι όχι να εισβάλεις με χίλιες δύο παιδαριώδεις αφορμές στο ζωτικό χώρο της ψυχής μου κι ύστερα να προσποιηθείς τον απλό περαστικό.
Είχες την υποχρέωση, απέναντι σε σένα πρώτα, να ξεκαθαρίσεις τα “πρέπει”, τα “θέλω” και τα “μπορώ” σου και να πορευτείς ανάλογα. Και πάνω απ’ όλα, είχες την υποχρέωση να παραδεχτείς τα λάθη σου και να αναλάβεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί κι όχι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να φωνάζεις “αθώος!”
Είχες το δικαίωμα και την υποχρέωση να μείνεις απ’ έξω. Δεν το έκανες.
Έχω το δικαίωμα να σε σκέφτομαι ακόμα!
Κατερίνα Πανταλέων
Post Views: 10
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
