Με μια ομπρέλα πάνω από τα κεφάλια μας
Θυμάμαι που η ευτυχία έφτιαχνε όμορφες στιγμές και γινόταν σαν ομπρέλα πάνω από τα κεφάλια. Ήθελε να φωλιάσει μέσα της όλες τις ψυχές του κόσμου και με το μαγικό ραβδάκι της να διώχνει μακριά τις έγνοιες, τα βάσανα και τις φοβίες. Μικρές ήταν οι χαρές μας και εκείνη τις μεγάλωνε. Ευωδίαζε ο τόπος από αγάπη και το άρωμα που σκορπούσε σε μεθούσε.
Χάσιμο χρόνου ήταν για μας να βλέπουμε ανικανοποίητα βλέμματα τριγύρω να γεμίζουν την ψυχή τους με κακία που φώλιαζε βαθιά μέσα τους και τους εξουσίαζε. Κάθε δική μας σιωπή – βάλσαμο για το μέσα μας. Κάθε δικός τους θυμός και ένα αγκάθι ακόμα. Μάθαμε να γελάμε και η χαρά αν και μικρή, διπλασιαζόταν στο μοίρασμα. Τίποτα δε σε σώζει από τον πόνο αν του αφήνεις μπόσικα, θα τρυπώσει μέσα σου.
Σημασία στη ζωή έχει να βρίσκεις το δρόμο που σου ταιριάζει και να μην τον προσπερνάς. Τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή σε βρίσκουν χωρίς να τα αναζητήσεις. Η παρθένα φύση σου, τα καλεί. Η επιθυμία σου σαν μαγνήτης βγαίνει σεργιάνι και κολλάει πάνω της η χαρά σαν βδέλλα. Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν πόσο φτωχοί είναι. Νομίζουν ότι θα πλουτίσουν αν σου βάλουν τρικλοποδιά, αν σε υπονομεύσουν, ή αν προσπαθήσουν να σου κλέψουν αυτό που έχτισες εσύ, πετραδάκι – πετραδάκι.
Την τέχνη για να μάθεις να ζεις, κάνεις δε γνωρίζει πόσο πάλεψες για να την αποκτήσεις. Σαν φυλακή μου μοιάζουν οι κρυμμένες επιθυμίες μερικών που τις καταχωνιάζουν για να δείχνουν καλά, και τα αλυσοδεμένα θέλω τους που ακόμα κι αν ματώνουν τα κουκουλώνουν με εγωισμό, για να καταφέρουν να ζουν μέσα σε ένα απόλυτο “κενό”. Όπως “κενοί”, είναι και στα συναισθήματα, αφού έμαθαν να ζουν στην απόλυτη σιωπή.
Κάνει θόρυβο βλέπεις η αγάπη. Δεν μπορεί να ζει στις σκιές. Δεν μπορεί να δείξει επιείκεια στο “τίποτα” γιατί έχει μάθει να δημιουργεί. Η χαρά, το χαμόγελο, η ευτυχία είναι παιδιά της και θέλει να τα διδάξει να ζουν πριν ξεθωριάσει μέσα τους η ζωή.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
