Και τι είναι ο άνθρωπος χωρίς την ελπίδα; Ένα άψυχο σώμα μέσα σε γυάλινο κλουβί. Κοιτάει από μέσα τις ομορφιές της φύσης και της ζωής, μα έχει σταματήσει να ελπίζει σε ένα θαύμα. Μένει άπραγος στη ζωή. Δεν έχει ενδιαφέρον για το μέλλον του, μιας και το έχει δρομολογήσει εκείνος θεωρώντας πως τίποτα δε θα πάει καλά.
Ξερίζωσε την ελπίδα από μέσα του. Σίγουρα οι συνθήκες που έζησε τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Νιώθει απελπισία και αντί να προσπαθεί να σκεφτεί θετικά για το αύριο, βουλιάζει ακόμη περισσότερο στην αδράνειά του. Όλα τα βλέπει μαύρα. Πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Δυστυχώς, συνήθισε σε αυτή την κατάσταση και δεν έχει την δύναμη να δει τα πράγματα αλλιώς.
Ξέχασε όμως πως το γυαλί σπάει εύκολα. Μια απόφαση είναι όλα. Ή διαλέγει να ζήσει, ή παραμένει αόρατος θεατής. Ας του πει κάποιος πόσο όμορφο είναι να ζει. Μάλλον, ας του δείξει!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
