Θα μου πεις μια ιστορία;
Ι: H κολλητή μου η Ελπινίκη, μου ζητάει σαν χάρη να κρατήσω λίγο τον Φαίδωνα. Δεν μπορώ να αρνηθώ επειδή έχω αδυναμία στο Φαίδωνα αφενός, και αφετέρου αυτός βρίσκει πάντα ενδιαφέρουσες τις ιστορίες που σκαρφίζομαι για να του πω. Όταν γελάει ο Φαίδων είναι σαν να γελάει ένα λουλούδι. Δε γελάνε τα λουλούδια, το ξέρω. Μα αν γελούσαν, θα ήταν απίστευτα όμορφα. Όλα μοιάζουν σε μένα απίστευτα όμορφα όταν γελάει ένα παιδί.
Καθόμαστε στο πάτωμα, πίνουμε φρουτοποτό και τσιμπάμε δρακουλίνια. Τα προσαρμόζουμε μέσα στο στόμα μας και υποδυόμαστε τους δράκους. Ανοίγουμε διάπλατα τα μάτια μας και μιμούμαστε τους βρυχηθμούς τους.«Θα μου φτιάξεις μια ιστορία;», με ρωτάει. «Ευκολάκι», του απαντώ. Θα σου πω την ιστορία ενός μικρού δράκου που αποφάσισε να σώσει τον πλανήτη. «Πως γίνεται;», με ρωτάει. «Όλα γίνονται», του απαντώ. «Δεν είναι όλοι οι δράκοι του κόσμου ίδιοι, θα ήταν πολύ βαρετό, άλλωστε» λέω και ξεκινάω την ιστορία μου. Είχα φτιάξει ένα σούπερ δράκο ήρωα που με μεράκι και πείσμα είχε κάνει αρκετά καλή δουλειά εδώ κάτω στον πλανήτη μας και είχε αρχίσει η κατάσταση γενικά να μπαίνει σε μια τάξη. Ο δράκος μου συνάντησε και συναντάει βέβαια άπειρες δυσκολίες, μα δεν έχει σκοπό να τα παρατήσει, τουλάχιστον όχι ακόμα.
«Θες να πάμε μια βόλτα τώρα;», ρωτάω τον Φαίδωνα. «Δε θα μου πεις ακόμα μια ιστορία;», μου λέει. «Θα τη βρούμε μαζί εκεί έξω», απαντώ και του κλείνω το μάτι.
Περπατάμε στο δρόμο χέρι χέρι. Φτάνουμε στο μικρό πάρκο της γειτονιάς. «Εδώ, σίγουρα, μπορούμε να φτιάξουμε μια ιστορία», λέω γεμάτη ενθουσιασμό. Στην είσοδο του πάρκου, στέκεται περίτρανα μια τεράστια πινακίδα που μας ενημερώνει πως απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος σε ζώα. Στραβώνω τα μούτρα μου αλλά δεν κάνω σχόλιο. Προχωράμε μέσα στο μικρό πάρκο. Μένουμε και οι δυο με το στόμα ανοιχτό. Οι κούνιες είναι κατεστραμμένες, πάνω στην τσουλήθρα αναγράφονται με τεράστια γράμματα ένα σωρό συνθήματα, στα ξύλινα παγκάκια το ίδιο. Στο έδαφος υπάρχουν ένα σωρό άδειες φιάλες από ουίσκι, πακέτα φαγητού, κουτάκια από τσιγάρα, γόπες και περιτυλίγματα από γκοφρέτες.
Έχουμε μια λυπημένη όψη. «Πώς μπορεί να συμπεριφερόμαστε έτσι εμείς οι άνθρωποι; », σκέφτομαι, μα ο Φαίδων τσιρίζει ξαφνικά και επιστρέφω αμέσως στην πραγματικότητα. Τον βλέπω σκυμμένο πάνω από κάτι που δεν μπορώ να διακρίνω τι στο καλό είναι και τρομάζω λίγο. Τον πιάνω από το χέρι βιαστικά, τον τραβάω προς τα πίσω και στέκομαι εγώ μπροστά από αυτό το κάτι που τάραξε τo μικρό μου φίλο. «Είναι ένας σκαντζόχοιρος», λέω, «ένας πολτοποιημένος σκαντζόχοιρος» και η φωνή μου τρέμει. Θέλω να βάλω τα κλάματα. Ο Φαίδων έχει αρχίσει ήδη. «Πάμε να φύγουμε», του λέω, σχεδόν τον διατάζω. Μέσα μου βρίζω όποιον έκανε αυτό το κακό στο σκαντζοχοιράκι, αλλά και όλους όσους δε σέβονται τα πάρκα και κατά συνέπεια τα παιδιά.
«Θα μου πεις μια ιστορία;», με ρωτάει λυπημένος ο Φαίδων καθώς παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. «Δεν έχω», του απαντώ. «Ίσως μπορείς να φτιάξεις ένα ακόμα επεισόδιο με το δράκο μας, αυτόν που έχει βάλει σκοπό να σώσει τον πλανήτη. Ίσως να περνούσε λιγάκι από εδώ και να έβαζε μια τάξη σε αυτό εδώ το πάρκο», λέει ο Φαίδων σχεδόν παρακλητικά. Φτιάχνω αμέσως μια ιστορία όπου ο δράκος μου αναλαμβάνει δράση. Οι κούνιες επιδιορθώνονται, από την τσουλήθρα και τα παγκάκια δραπετεύουν τα συνθήματα, τα σκουπίδια μπαίνουν στους κάδους και ο σκαντζόχοιρος ξυπνά, κάθεται πάνω στον ώμο του δράκου και μαζί πια χαρούμενοι πάνε να αγοράσουν παγωτό κεράσι. Το χαμόγελο επιστρέφει στα χείλη μας. Τίποτα δεν είναι αληθινό. Μα έχουμε τις ιστορίες μας και αυτό τουλάχιστον είναι μια παρηγοριά.
Λ: Ωραία θα ήταν να εμφανιζόταν ο μπαγάσας ο δράκος της Ιωάννας και του Φαίδωνος. Θα έφτιαχνε τα πάρκα, θα προστάτευε τα ζωάκια ή έστω θα φόβιζε τους καλούς μας συνανθρώπους που πετάνε γόπες, μπουκάλια, σκουπίδια και σκοτώνουν ζωάκια. Βλέπετε, ο σεβασμός είναι δύσκολη υπόθεση. Απαιτεί γενναιότητα ψυχής και ανάληψη ευθύνης. Από την ώρα που μπαίνεις με τσιγάρο και ποτό σε ένα πάρκο ή το θεωρείς αστείο να βασανίζεις και να σκοτώνεις ζωάκια, έχεις χάσει πρωτίστως αυτοσεβασμό. Συνεπώς, είναι ουτοπικό και ανώφελο να περιμένω να δείξεις σεβασμό στη φύση και στους υπολοίπους.
Υπάρχει στ’ αλήθεια λύση; Για μένα δυο είναι οι κρίσιμοι παράγοντες. Ενημέρωση στους νεότερους και παραδειγματική τιμωρία στους υπευθύνους. Αν δε μάθεις από παιδί να αγαπάς τη φύση και τα ζώα και κυρίως ότι είσαι μέρος της περιβαλλοντικής αλυσίδας και όχι το κυρίαρχο ον, ελπίδα δεν υπάρχει. Οφείλει η οργανωμένη πολιτεία και η οικογένεια να συμβάλλουν στη δημιουργία γενιών με οικολογική συνείδηση και συμπεριφορά. Από την άλλη πλευρά, η οργανωμένη πολιτεία οφείλει έμπρακτα να δείξει το σεβασμό στα πάρκα. Με ποιο τρόπο; Με τον ανασχεδιασμό, την ένταξή τους σε ένα γενικότερο πλαίσιο περιβαλλοντικής πολιτικής, την αποτελεσματική φύλαξή τους και την παραδειγματική τιμωρία υπευθύνων.
Εν τέλει, δε χρειαζόμαστε δράκους παραμυθιών για να σώσουμε τον κόσμο μας. Απλά, να καταλάβουμε ότι κάθε πράξη και παράλειψή μας έχουν τίμημα που θα κληθούν να πληρώσουν ο πλανήτης και τα παιδιά μας.
Πηγή: Εφημερίδα Αλήθεια, 05.11.19.
Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
