Τα πρώτα συναισθήματα του παιδιού σου, γίνονται η αφορμή να κατανοήσεις τα δικά σου!
Έρχεται η στιγμή που βρίσκεις τον απαραίτητο χρόνο, ανοίγεις τον υπολογιστή και αποφασίζεις να γράψεις. Στο μυαλό σου αναβοσβήνει μία ταμπέλα: «καραντίνα», ξανά και ξανά. Αχ, όχι, δε θέλω να γράψω γι’ αυτό! Ας κάνω για λίγο πως δεν υπάρχει!
Είναι η στιγμή που χάνομαι στο μικρόκοσμό μου και δικαιούμαι να κατευθύνω τις λέξεις μου όπου και όπως θέλω! Σηκώνομαι να πιω λίγο νερό, σκοντάφτω σ’ ένα παιδικό παιχνίδι. Υπάρχουν δεκάδες στο χαλί. Χμμ…
Εύρηκα! Πανηγυρίζω μόνη μου και ξεκινώ να χτυπώ με χαρά τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα του υπολογιστή.
Ναι, λοιπόν, είναι υπέροχο να βλέπεις την απαρχή της γέννησης των συναισθημάτων σ’ ένα παιδί. Όλη μας η ζωή είναι συνυφασμένη με τα συναισθήματα. Βρισκόμαστε σε μία διαρκή μάχη να τα εκφράσουμε. Άλλοτε να τα χαλιναγωγήσουμε και άλλοτε πάλι να τα κατανοήσουμε στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Στην καθημερινή μου παρατήρηση με τη μικρή έχω διακρίνει από την αρχή πόσο ξεκάθαρη είναι στα θέλω της. Δείχνει αυτόματα μέσα από τη γλώσσα του σώματος, τόσο την επιθυμία όσο και τη δυσαρέσκειά της, χωρίς καθόλου να την απασχολεί η αντίδραση της απέναντι πλευράς.
Γεννιόμαστε αυθεντικοί και αυθόρμητοι, με λίγα λόγια. Στην πορεία αρχίζουμε και καταχωνιάζουμε τα συναισθήματά μας είτε από το φόβο της απόρριψης, είτε γιατί θέλουμε να είμαστε αρεστοί, είτε γιατί προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε κριτικές, καυγάδες και περιττές εξηγήσεις. Διεισδύουν δηλαδή στον εγκέφαλό μας οι καταραμένες δεύτερες σκέψεις και το παιχνίδι παίρνει άλλη τροπή.
Έπειτα, μέσα από ένα παιδί μπορείς να ταξιδέψεις πίσω στο χωροχρόνο και να θυμηθείς εσένα ως παιδί. Σου δίνεται μια ευκαιρία πρώτης τάξεως να διαπιστώσεις τι μπορεί να πήγε σωστά ή τόσο λάθος με το άτομό σου. Αυτό το ταξίδι δεν είναι πάντα ευχάριστο για όλους και προφανώς θα έρθεις αντιμέτωπος με αναμνήσεις που δε θα ήθελες να έχεις. Όμως, πάλι πρέπει να το δεις σαν δυνατότητα όλο αυτό. Μπορείς μέσα από μία νέα ζωή που αυτήν τη στιγμή εξαρτάται από σένα, να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Να γιατρέψεις πληγές του παρελθόντος που σε βαραίνουν- πλάθοντας ένα χαρούμενο παιδί, και κατ’ επέκταση ένα χαρούμενο ενήλικα.
Το μικρό τρομαγμένο παιδί μέσα σου γελάει όσον αφορά την πραγματικότητα της «καραντίνας» που διανύουμε (χαχα! είδες, στο τέλος εκεί κατέληξα). Τις μέρες αυτές λοιπόν που οι ώρες με την οικογένεια είναι πολλές, ας είναι ευχάριστες, παραγωγικές και ωφέλιμες για όλα τα μέλη της οικογένειας, με κοινό παρανομαστή το «μαζί» και όχι το «καθένας μόνος του».
Μοσχούλα Σολάκη
