Η κλέφτρα των στιγμών και το μεγάλο κόλπο
Ι: Τη θυμάμαι από τον καιρό που ήμουνα μικρό παιδί. Στη γειτονιά συνήθιζαν να την αποκαλούν κλέφτρα. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, κατάλαβα ότι δεν ήταν κλέφτρα αλλά κλεπτομανής. Η κυρία Χαρούλα, δεν είχε καμία ανάγκη να κλέψει. Ο σύζυγός της, ο κύριος Αρίσταρχος, ήταν βιομήχανος και η ίδια καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Δεν της έλειπε τίποτα ουσιαστικά της κυρίας Χαρούλας ή αυτό φαινόταν τουλάχιστον. Με την σπιταρόνα της, το σπορ αμαξάκι της, τα ταξίδια της στην Ευρώπη, τα σινιέ συνολάκια και τις ασορτί γόβες της, τις ακριβές τσάντες και τα κοσμήματα εικοσιτεσσέρων καρατιών.
Η κυρία Χαρούλα, είχε όμως την άσχημη συνήθεια, να χώνει στην τσάντα της, κάτω από την μπλούζα της ή μέσα στις τσέπες του παλτού της διάφορα μικροπράγματα ευτελούς αξίας. Της άρεσε πολύ για παράδειγμα να κλέβει οδοντόβουρτσες με λαβή από φυσικό μπαμπού , στυλό με λαμπάκια Led, μεταλλικά σταχτοδοχεία με περιστρεφόμενα καπάκια, παιδικά σοσονάκια ή αναπτήρες, ασχέτως αν δεν είχε παιδιά ή δεν κάπνιζε. Φύλαγε τους θησαυρούς της μέσα σ ’ένα καμαράκι στη σοφίτα του σπιτιού της και εκεί περνούσε αρκετό χρόνο να χαϊδεύει και να θαυμάζει τα κλοπιμαία της. Μια μέρα -δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα-, την πέτυχα στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς.
Είχε το καρότσι της γεμάτο μέχρι επάνω και ενώ περίμενε την σειρά της στο ταμείο να πληρώσει, έχωσε στην τσέπη της ένα μικρό ανεμιστηράκι. Είδα την χαρά και την έξαψη στο πρόσωπό της. Το χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρύψει, την ώρα που άφηνε πίσω της την γυάλινη πόρτα του καταστήματος. Δεν είπα και δεν έκανα τίποτα. Για δυο λόγους. Πρώτον, η κλεπτομανία είναι ασθένεια. Δεύτερον, ποια ήμουν εγώ για να την κατακρίνω; Και εγώ έκλεβα από τα μικράτα μου. Έκλεβα και κλέβω ακόμα στιγμές. Ποτέ δεν τις χόρταινα. Στιγμές με τους αγαπημένους μου, στιγμές για να διαβάσω ή να τελειώσω το βιβλίο μου, στιγμές για να απολαύσω ένα καφέ με μια φίλη. Στιγμές για να παίξω λίγο ακόμη σαν παιδί. Ποτέ δεν μου έφταναν. Όσες και να είχα, ήθελα πάντα πιο πολλές.
Λ: Διάβασα την ιστορία με προσοχή. Έξυνα το κεφάλι μου με απορία πώς διάολο μπορεί να συνδεθεί η κλεπτομανία με την κλοπή στιγμών. Η κλεπτομανία είναι η παθολογική τάση κλοπής η οποία είναι ατέρμονη και συνδέεται με την ανάγκη κάποιος να κλέψει ένα αντικείμενο. Η κλοπή στιγμών είναι η φυσιολογική ανάγκη των ανθρώπων να φύγουν από την καθημερινότητά τους και να ζήσουν αυτά που επιθυμούν μαζί με αυτούς που επιθυμούν. Συνεπώς μπορούμε να βρούμε συσχέτιση; Τη βρήκα καταρχάς στην ανυπόκριτη χαρά της κυρίας Χαρούλας και της Ιωάννας. Σαν μικρά παιδιά που επιτέλους μπορούν να χαρούν το απαγορευμένο. Για σταθείτε όμως, μισό λεπτό. Στην περίπτωση της κυρίας Χαρούλας καταλαβαίνω την έννοια της απαγόρευσης. Ήξερε πολύ καλά ότι τα αντικείμενα αυτά δεν της ανήκαν και η απόκτησή τους δια της κλοπής, ικανοποιούσε την ανάγκη της να χαρεί κάτι που δεν είναι δικό της.
Η Ιωάννα όμως γιατί να αναφερθεί σε κλοπή στιγμών; Εδώ έρχεται το άβολο ερώτημα. Μήπως γιατί θεωρούμε ότι εν τέλει ο χρόνος δεν μας ανήκει; Η ζωή η ίδια, ίσως; Έχω παρατηρήσει ότι μεταξύ των φίλων μου στην προσωπική και στη διαδικτυακή ζωή έχουν αυξηθεί τα ρητά και οι αναρτήσεις για την ανάγκη να ορίσεις εσύ τη ζωή σου, τον εαυτό σου, τον χρόνο σου. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Συνεπώς, όλοι μας συνειδητά ή υποσυνείδητα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε οι καπετάνιοι της μοίρας μας, όπως θα θέλαμε, αλλά χαμστεράκια που τρέχουν διαρκώς στον τροχό των υποχρεώσεων και των αληθινών ή φανταστικών «πρέπει». Δεν είναι τυχαίο, πως μεγαλώνοντας μόνο φτάνεις στη συνειδητοποίηση ότι αυτή η ρουφιάνα η ζωή είναι πολύτιμη για να αρκούμαστε σε κλοπή στιγμών.
Πού θέλω να καταλήξω; Προφανώς θα υπάρχουν ευθύνες, υποχρεώσεις, χίλια δυο σημαντικά και ασήμαντα πράγματα και πρόσωπα που θα απαιτούν τον χρόνο μας και την αφοσίωση μας. Δε ζω στα σύννεφα. Όμως σκέφτομαι πως δεν αρκεί να χαιρόμαστε με μικροκλοπές στιγμών. Έφτασε η ώρα για το μεγάλο κόλπο. Να σχεδιάσουμε την τέλεια ληστεία και να πάρουμε πίσω τη ζωή μας και να τη χαρούμε από την αρχή.
Πηγή: Εφημερίδα Αλήθεια, 29.10.19 – Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
