Κεντάω φωτιές σε μια ανάμνηση

Μια κραυγή ησυχίας σου έταξα
για να σπάσω σε μεγαλύτερες δόσεις ευτυχίας
κι εσύ φοβήθηκες τις ρωγμές
κι άφησες το φως απ’ έξω να περιμένει.
Κι άρχισε να βρέχει.
Κι άρχισες να κρύβεσαι.
Κι έμεινε κοντά μου η απουσία της μοναξιάς
για να μου θυμίζει πως το φως αλλάζει χρώμα στο σκοτάδι.
Μα αν θυμάσαι, το φως με αγάπησε.
Κι εσύ που ορκίστηκες στη νύχτα ουράνιους χορούς σε κλεισμένα δώματα,
γιατί άφησες την άνοιξη μισή πριν έρθει να με πάρει;
Πάλι σιωπηλή με άφησες
να συλλαβίζω δύο στιγμές
και να κεντάω φωτιές σε μια ανάμνηση.

Maria Voulgari

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *