Ο ρομαντισμός είναι για τον καθένα διαφορετικός.

Λένε πως οι ποιητές είναι ρομαντικοί. Εικόνα τους κάνουν, να βαδίζουν χέρι χέρι κάτω από τα άστρα και το φεγγάρι. Κουβέρτα να απλώνουν στην αμμουδιά και αγκαλιά να κοιτούν της θάλασσας την ομορφιά. Κρασί να πίνουν και στα μάτια να κοιτιούνται. Λόγια αγάπης να ψιθυρίζουν και υποσχέσεις να χαρίζουν. Δεκατέσσερις Φλεβάρη, το ‘χουν σίγουρο, πως καρδούλες και αρκουδάκια γεμίζουν το ράφι τους το σκούρο.

Μα εγώ, δεν είμαι ποιήτρια ρομαντική, με αυτή την έννοια που πολλοί πιστεύουν. Είμαι της νέας σχολής. Θεωρώ ρομαντικό ακόμη και το παραμικρό. Δε θέλω θάλασσες και άστρα, μα ακόμη και σε μια γωνιά του σπιτιού αν ο σύντροφος μου το τζάκι ανάψει για να μην κρυώνω, είναι και αυτό ρομαντικό. Όταν ξυπνά, τον καφέ του έχω έτοιμο. Στο μπαλκόνι όταν βγαίνω, με τα χρώματα της φύσης μου αρέσει να χαζεύω.

Κάτω βλέπω δύο ηλικιωμένους να βαδίζουν, αργά, δίπλα δίπλα, ρομαντισμός είναι και αυτός. Το βράδυ όταν έρθει και κουρνιάζω στον καναπέ μου, δύο χάδια αρκούν, να ταξιδέψω σε άλλα μέρη. Λίγη μουσική, αρκεί να με χαλαρώσει. Και δεν εννοώ μόνο slow μουσική. Ό,τι εκφράζει και γεμίζει τον καθένα.

Γράφω για τον έρωτα συχνά, δίχως να είμαι άνθρωπος που αναζητώ αγκαλιές και φιλιά. Δίχως να ψάχνω τον τέλειο άνθρωπο. Απλά, έχω ατίθαση καρδιά που τα βλέπει όλα ρομαντικά. Και τώρα ακόμη που γράφω, έξω από το παραθύρι μου κοιτάζω. Το γαλάζιο χρώμα του ουρανού έχει κατακλύσει το μυαλό μου.

Το “σ’ αγαπώ” δεν το λέω εύκολα. Μα εάν το πω για πάντα θα το εννοώ. Μα τι να την κάνω μια λέξη τόσο δα, όταν οι πράξεις απέχουν από εκείνη μακριά. Δε δηλώνω ρομαντική, με ροζ φιογκάκια στα μαλλιά, μα βαθύτατα ερωτευμένη με όσα πλούτη και αγαθά που μου γεμίζουν την ψυχή.

“Καλημέρα”, “καληνύχτα”, κάποιος περαστικός αν μας πει, και αυτό είναι όμορφο πολύ. Στα απλά κρύβεται η ομορφιά και η καλοσύνη. Γιατί δίχως εκείνη μέσα μας ρομαντισμός δεν υπάρχει. Τρέφεται από το καλό και την αγάπη.

Εύη Π. Γουργιώτη