Φοβισμένα Χριστούγεννα;
Και όσο εμείς ξορκίζουμε το κακό, τόσο εκείνο βρίσκει τρόπο και τρυπώνει στην ψυχή μας. Τότε λοιπόν ή καθόμαστε και το κοιτάμε ή καταστρώνουμε νέα σχέδια για την αντιμετώπιση του.
Κάπου εκεί το μυαλό μας έρχεται να μπλοκάρει από ένα σωρό ξενόφερτες λέξεις και έννοιες που έχουν γίνει η καθημερινότητα μας. Μικρό εκείνο το κακό για να του δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στην παρούσα φάση νομίζω.
Αερολογίες σας λέω ε;
Αφού κάπως έτσι νιώθετε και εσείς, το ξέρω.
Χριστούγεννα ξανά!
Τι πρωτότυπο ε;
Θέλουμε δε θέλουμε, αυτή η χρονιά που θα μείνει στην ιστορία, θα κάνει και εκείνη τον κύκλο της.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Και όχι, δεν θα σας πω παραμύθι. Θα ήθελα όμως να σας έλεγα πως αυτό που βιώνουμε παγκοσμίως είναι ένα παραμύθι με αρχή και τέλος. Ένα τέλος που δεν μπορώ να προβλέψω με σιγουριά, όμως μετά από αυτό τίποτα δεν θα ‘ναι το ίδιο
Σιγά τα αβγά!
Τα είπανε και άλλοι θα μου πείτε!
Εδώ υπάρχουν σοβαρά θέματα, θα αναφέρουν κάποιοι άλλοι. Ο καθένας μας θα υποστηρίξει την άποψη του, θα θέσει τα επιχειρήματα του και θα ευχαριστηθεί τον καυγά με το διπλανό του.
Η συγχωρεμένη η γιαγιά μου έλεγε πως θα ‘ρθουν δύσκολα χρόνια (και η δική σας φαντάζομαι), μα δεν ξέρω πως τα εννοούσε.
Σίγουρα τα διανύουμε!
Τι να απαριθμήσω;
Την καθημερινότητα μας; τη δυσκολία στις εμπορικές συναλλαγές; τα παιδιά κάθε ηλικίας που ζουν μια άσχημη πραγματικότητα εγκλεισμού, απομόνωσης και εκπαίδευσης με εμπόδια, θέτοντάς τα ανίκανα να σχεδιάσουν το μέλλον;
Τους ιδιοκτήτες καταστημάτων κάθε είδους, τους εργαζόμενους που μένουν αναγκαστικά στο σπίτι ή εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες,εκείνους που είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να έχουν τα απαραίτητα στο γιορτινό τους τραπέζι ή εκείνους που καμία όρεξη δεν έχουν να έρθει η νέα χρονιά φοβούμενοι όχι την ίδια την πανδημία αλλά τα απόνερα της;
Άσε αυτές τις “διαδικτυακές” μάχες μεταξύ μας, Γιατί υπάρχουν εκείνοι που σε οικονομικό επίπεδο η πανδημία δεν τους έχει ακουμπήσει, υπάρχουν και εκείνοι που παραπαίουν.
Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν με την εξωτερική τους εμφάνιση για να τονώσουν την ψυχολογία τους και εκείνοι που χλευάζουν όσους νιώθουν αυτή την ανάγκη.
Υπάρχουν εκείνοι που ο φόβος ζει μαζί τους και εκείνοι που αμφισβητούν όσους φοβούνται λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα κάθε πράξη τους να θεωρείται ακραία.
Σιγά τα αβγά θα ξαναπείτε!
Προέχει η υγεία μας και να βγούμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες απ’ αυτό.
Και δε μου λέτε; πως θα τις μετρήσουμε δηλαδή αυτές τις απώλειες;
Μα τις μετρούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και μας τις ανακοινώνουν καθημερινά θα μου απαντήσετε.
Δηλαδή, από όσα το φτωχό μου μυαλό μπορεί να καταλάβει, θα απαριθμήσουμε τις οριστικές απώλειες λόγω του ιού!
Αμ, δεν είναι έτσι ή δεν είναι ακριβώς έτσι. Και αν νομίσετε πως δεν με νοιάζει σε προσωπικό επίπεδο, θα σας απαντήσω και εγώ πως σφάλετε! Πρώτη και καλύτερη με νοιάζει και ίσως λίγο παραπάνω, αφού ανήκω στις περιβόητες ευπαθείς ομάδες.
Να σας πω τι με νοιάζει περισσότερο από όλα όμως;
Εκτός από τη σωματική, η ψυχική μας υγεία και η ανθρωπιά μας.
Χάνονται και τα δύο μέρα με την ημέρα.
Μα για σταθείτε, ανέφερα μια φράση παραπάνω, “ψυχική υγεία”.
Ασχολείται αλήθεια κανείς με αυτό;
Δεν μας αφήνει η ίδια η καθημερινότητα και το τσουνάμι των ειδήσεων που προσπαθούμε να επεξεργαστούμε.
Όσο και αν θέλουμε να αποφύγουμε τα ΜΜΕ, από κάπου θα “αρπάξουμε” την είδηση.
Και ερχόμαστε στο κλίμα των ημερών…
Μπορεί να είναι όλα διαφορετικά, μπορεί να στερούμαστε ανθρώπους, αγκαλιές, βόλτες,υλικά αγαθά μα δεν πρέπει να στερηθούμε την αγάπη. Μπορούμε έστω και έτσι να της δώσουμε λίγο χώρο. Η αγάπη, ήταν και θα είναι όπλο στη φαρέτρα μας για τα δύσκολα.
Και δύσκολα θα έχουμε μπροστά μας πολλά ακόμα.
Τι προέχει λοιπόν για να αντέξουμε; Να ξεθάψουμε ανθρωπιά και μπόλικο συναίσθημα βοηθώντας όποιον το έχει ανάγκη και δεν αναφέρομαι μόνο στα υλικά αγαθά.
Αυτά έτσι και αλλιώς τέτοιες μέρες, οι περισσότεροι από εμάς τα προσφέραμε απλόχερα. Έχει μεγάλη σημασία πλέον να μείνουμε εδώ και να είμαστε καλά και όχι μόνο από τον covid.
Μόλις σήμερα άκουσα μια είδηση που αφορά σε αυτό το κομμάτι.
Στην ψυχική μας υγεία. Άκουσα πως για να νιώσουμε καλύτερα όταν το έχουμε ανάγκη, μπορούμε καλώντας απλά ένα πενταψήφιο νούμερο, να μιλήσουμε σε κάποιον που θα μας ακούσει χωρίς να μας κρίνει και ίσως να μας βοηθήσει άμεσα ή σε βάθος χρόνου.
Για το λόγο αυτό, έχει δημιουργηθεί μία τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας με τίτλο: “Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306 για τις επιπτώσεις της covid -19”.
Πλαισιώνεται από εξειδικευμένο προσωπικό και δίνει τη δυνατότητα στον καλούντα και όχι απαραίτητα νοσούντα από ψυχικά νοσήματα, να μιλήσει για την κάθε μορφής συνέπεια από την πανδημία και να λάβει την αντίστοιχη υποστήριξη. Μάλιστα είχε δημιουργηθεί από το πρώτο κύμα της πανδημίας (κάτι που αγνοούσα).
Από την άλλη στα πλαίσια της ψυχικής μας ανάτασης, δημιούργησα ένα δικό μου δεκάλογο που δεν αφορά μόνο στις γιορτινές ημέρες αλλά και σε αυτές που θα ακολουθήσουν.
Δεν είναι πράγματα που ακούμε πρώτη φορά μα είναι ιδιαίτερα σημαντικά αυτή την περίοδο.
Μου επιτρέπετε να τον παραθέσω;
- Χαμογελάστε
- Ονειρευτείτε
- Ερωτευτείτε
- Αγοράστε πολλά πολλά βιβλία
- Σταματήστε να γκρινιάζετε για τα πάντα
- Μην κατηγορείτε όσους η πανδημία δεν έχει ακουμπήσει οικονομικά, (δίπλα μας ζουν και αυτοί)
- Ντυθείτε όπως σας αρέσει και ας μείνετε στο σπίτι
- Ακούστε τη μουσική της καρδιάς σας δυνατά
- Βοηθήστε όποιον νομίζετε πως το χρειάζεται
- Υπάρχει και ένα καλό νέο,είμαστε πολλοί στο ίδιο τρένο, όσο διαρκεί το ταξίδι μας, ας μοιραστούμε ποιοτικά το χρόνο μας
Να σας δώσω και εγώ μια ευχή με τη σειρά μου, που ενδεχομένως θα ακουστεί τυπική, μα δεν είναι.
Υγεία και Ελπίδα!
Όλα θα πάνε καλά.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
