Οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε

Πολύ μικρός αυτός ο κόσμος 

για τις αγάπες τις μεγάλες… 
 
Δεν τις χωρά. 
Δεν τις αντέχει. 
 
Άλλες,  
στο άπειρο κατάμαυρο κενό του
τις συνθλίβει, τις σκορπά 
κι άλλες τις φυλακίζει
σε μια του χωροχρόνου
καμπύλη ασφυκτική.
 
Κι αυτές οι τελευταίες,
ίδιες φαντάσματα θαρρείς,
πότε ουρλιάζουν τ’ άδικο
και πότε τον καημό τους 
τραγουδούν ασθενικά.
 
Καμιά φορά,
μας φτάνει η φωνή τους 
σαν ψίθυρος αμφίβολος… 
Και άλλοτε η αύρα τους
ρίγη ανεξήγητα και φευγαλέα 
προκαλεί. 
 
Μη σκιάζεσαι όμως, άνθρωπε. 
Κι αν τύχει και σε αγγίξουν, 
μην τρομάξεις.
 
Το μόνο που γυρεύουνε είναι να αποδράσουν. 
Να ξεχυθούν στα πέρατα 
αυτού του μάταιου κόσμου 
και να σκορπίσουνε το ακράτητο
μα και καθάριο φως τους, 
λίγο να ομορφύνουνε
ετούτη την απέραντη 
που ζούμε φυλακή… 
 
Κατερίνα Πανταλέων 
 
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *