Le reveil d’ un reveillon*
Έτσι ήταν πάντα οι γιορτές των Χριστουγέννων. Αναμμένα λαμπιόνια, φωτισμένοι δρόμοι, μουσική να σκορπίζει παιδικότητα και ανεμελιά. Φωνές παιδιών να μπερδεύονται με τον εύθυμο μεταλλικό ήχο από τα τρίγωνα και τα κάλαντα που κατ’ επανάληψη έλεγαν με χαρά, αγωνία και κρυφή σκέψη για τη συνολική χρηματική ανταμοιβή τους.
Σπίτια με όμορφα στολισμένα δέντρα, που στη βάση τους έκρυβαν την ταπεινή φάτνη με τα πάμπολλα πλούσια δώρα. Σπίτια κατάμεστα από χαρούμενες ομιλίες καλεσμένων, μοσχομυριστά φαγητά, δελεαστικά γλυκά κι εγκάρδιες ευχές με τσουγκρίσματα κρυστάλλινων ποτηριών.
Σε κάθε άναμμα χριστουγεννιάτικου δέντρου, ένα άλλο σπίτι βυθιζόταν στο σκοτάδι, σε κάθε ήχο μεταλλικού νομίσματος, μια άλλη τσέπη άδειαζε σαν σακί, σε κάθε επιπλέον δώρο που γέμιζε, ένα άλλο δωμάτιο άδειαζε τραγικά, σε κάθε φαγητό που άχνιζε, ένα άλλο στομάχι γουργούριζε, σε κάθε εύθυμη νότα μουσικής που ακουγόταν, μια άλλη λυπητερή πνιγόταν στη σιωπή της με αναφιλητά, σε κάθε ζεστασιάς και θαλπωρής άγγιγμα, ένα άλλο ριχνόταν στην ανελέητη παγωνιά του άστεγου δρόμου.
Μια τεράστια αντίθεση ήταν κρυμμένη πάντα εκεί και γιγαντώθηκε την τελευταία χρονιά, αλλάζοντας μια για πάντα τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες που υπήρχαν. Η φούσκα του υλισμού και του καταναλωτισμού έσκασε πλέον στα πρόσωπα πολλών, αποκαλύπτοντας τη θλιβερή διαπίστωση της άγνοιας του χαμένου νοήματος που μάταια αναζητούσε ο άνθρωπος πίσω από κάθε μεγάλο εορταστικό γεγονός. Η γιορτή ήταν η αφορμή, η αιτία ήταν απλά και μόνο η υποτυπώδης αλλοίωση των αναγκών των ανθρώπων. Αγώνας συνεχής και αδιάκοπος για να γεμίσεις υλικά αδειάζοντας όμως ψυχικά. Να φτάσεις στο σημείο να εξαρτάσαι και να συνεχίσεις να πορεύεσαι στο μονόδρομο που έχεις ακολουθήσει ανήμπορος να σταματήσεις.
Η καινούργια αυτή χρονιά αποτελεί ορόσημο ανθρώπων, γεγονότων και καταστάσεων. Αναγνωρίζεται το μεγαλείο του Ανθρώπου καθώς δύει το φθαρτό του σώματος και ανατέλλει η αιωνιότητα της ψυχής. Είναι καιρός αναλογισμού, υπολογισμού και απολογισμού των πάντων. Όμορφος και γλυκός ύπνος που φτάνει στο τέλος του.
Ξύπνημα της νέας χρονιάς που ξεκινά!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
